|
| |
| |
| |
II.
Kleine Willem was geloopen over velden en weiden. Waerheen wist hy niet. Hy kwam in een dorp aen, en vermoeid en afgemat zette hy er zich aen den stam eens booms neder om uit te rusten.
- Nu durf ik wat adem halen, - sprak hy by zich zelven, - hier zal ik wel goede menschen vinden, die een armen jongen op den regten weg zullen helpen.
En hierop betrouwende, trad hy na een half uer rustens de eerste wooning de beste binnen.
- Brave vrouw, - sprak hy de huisvrouw aen, - waer bevinde ik my?
- Te Sint Lievens-Hautem, kind.
- En is het nog verre van hier, dat de Graef van Vlaenderen woont?
- Arm kind, - sprak de vrouw, een medelydenden blik op kleinen Willem werpende, - en wat zoudt gy by onzen heer Graef gaen doen?
- Er voor op de bloote kniën vallen, en hem smeeken om aen mynen vader de vryheid te geven.
En op eene tweede vraeg der vrouw, vertelde nu de kleine jongen het gansche wedervaren van zyn huisgezin. Toen de vrouw met het voornemen van Willem bekend was, werd zy er zoodanig voor ingenomen, en boezemde hy haer zoo een groot belang in, dat zy innig bewogen sprak:
- Kom, kind, zet u hier neêr, dat ik u wat eten en drinken geve, want gy moet honger en dorst hebben. Gy
| |
| |
zyt ook vermoeid; gy zult hier vernachten, en morgen uwe reis voortzetten! - O bekwaemt gy de vryheid van uwen vader. - Maer zult gy onzen heer Graef durven aenspreken?
- Ach, vrouwe, om mynen vader te redden zou ik alles durven. - Al zeide men my, gy moet er voor door een vuer loopen, ik zou het doen; gy moet er voor op den top van den hoogsten boom klimmen, aenstonds zou ik het beproeven, - en al ware de Graef omringd door honderde ruiters, toch zou ik tot hem dringen, al moest ik my door de paerden laten vertrappelen! - Ach! vrouwe, 't is dat wy onzen vader zoo gaerne zien: wist gy hoe braef en goed hy is! - En als zy hem dooden, dan zal onze moeder toch ook sterven van verdriet; en wy, arme schaepkens, zullen dan alleen op de wereld blyven, zonder steun en troost...
By het spreken dier laetste woorden stortte kleine Willem bittere tranen, en ook de vrouwe kon de hare niet inhouden. Om den kleinen jongen van zyn verdriet eeniger wyze af te leiden, zette zy hem nu eten en drinken voor, maer hoe hy ook zyn best deed, hy kon weinig nuttigen. Des anderendaegs nam Willem afscheid van de brave vrouw met de woorden:
- Vrouwe, gy zyt goed en medelydend voor een arm kind geweest, en ik dank er u voor. Ik zal u in myne gebeden niet vergeten, en God in den hemel zal er u voor beloonen.
- O, ik zou wel slecht moeten zyn, - antwoordde de vrouw, - om een arm en braef kind te verstooten. Ga in vrede, vriendje lief; ik ook zal bidden, opdat God u uwen vader zou weêrgeven.
Nu toonde de vrouwe hem wat weg hy te volgen had om te Gent aen te komen. Zy zegde dat hy gemakkelyk nog vóór den avond de poorten der stad bereiken kon.
| |
| |
Kleine Willem stapte moedig de baen op. Onderwege ontmoette hy eene kapel; en er intredende knielde hy neêr, en zond een vurig gebed ten Hemel. - Dit verrigt zynde, gevoelde hy zich nog meer versterkt, en vorderde haestig zynen weg.
Al een uer gaens kon hy van Sint Lievens-Hautem afgelegd hebben, toen er hem een geschal van jagthorens uit een nabygelegen bosch tegenklonk.
Hy bleef staen, en wendde het oog naer de zyde van waer het geschal zich hooren liet.
Een troep ruiters kwam uit het bosch te voorschyn: hunne paerden renden in woesten draf. Zy waren op jagt geweest. Wild stormden zy den weg op, niet verre van de plaets waer kleine Willem zich bevond. Onder hen was Dirk van Blankenvoet.
Niet zoodra had deze kleine Willem bemerkt, of hy rendde er naer toe, en riep uit:
- Weg van hier, kleine schurk, en terug naer uwe moeder, of gy ook komt in het gevang. - Weg van hier, zeg ik!
En daer Willem zich niet spoedig genoeg verwyderde, hief hy zyn zwaerd op, en dreigde er den kleinen jongen mede te slaen. - Maer door die beweging helde hy voorover, verloor het evenwigt, en tuimelde op den grond met het hoofd omlaeg, en de voeten in de stygbeugels blyvende steken.
Het paerd wilde voortrennen, en dit ware de dood van Dirk van Blankenvoet geweest, doch kleine Willem sprong moedig voor het dier, hield het tegen en greep het by den toom.
Middelerwyl waren de andere ruiters toegesneld.
- Dirk van Blankenvoet, - sprak er een, - zonder den moed en de tegenwoordigheid van geest van dien
| |
| |
kleinen jongen, waert gy al op reis naer de andere wereld, en God weet waer uwe arme ziel zou moeten naer toe trekken!
- Die kleine schurk! - bulderde Dirk opstaende. - Ho, 't is zyne schuld dat ik viel! Waer is hy, dat ik hem afrosse!
En hy keek verwilderd rond.
- Hoe, - sprak in de grootste verwondering een ruiter van zyn peerd afstappende, - en gy zoudt dien jongen slaen aen wien gy uw leven te danken hebt?
- Heer Graef, vergeef my, - stamelde Dirk zich diep buigende, - maer... maer...
- Heer Graef! ho! ik zie onzen genadigen heer Graef, - riep Willem verheugd uit, en hy viel op de kniën, stak de handen omhoog, en smeekte:
- God zend u op mynen weg, genadigen heer Graef: ik ging u opzoeken! O schenk vergiffenis aen mynen vader: geef my mynen vader weêr! Geheel myn leven zal ik u voor die weldaed erkentelyk zyn! Zoo myn vader misdeed, heer Graef, het was om onzent wille! Neem my gevangen en doe my dooden, heer Graef, maer geef toch de vryheid aen mynen vader! Zonder hem kan myne arme moeder, kan myn ziekelyk broerke en zusterke niet leven!
De ruiter die van zyn paerd gestapt was, en tot wie kleine Willem zich wendde, was wezenlyk Fernand van Portugael, Graef van Vlaenderen. Hy was op jagt geweest, en keerde nu naer zyn vorstelyk verblyf terug. Met innige belangstelling zag hy den kleinen knaep aen, die daer voor zyne voeten geknield lag en zulke roerende woorden uitsprak. Minzaem vroeg hy:
- Kind, wie heeft er uwen vader gevangen genomen?
- Die heer daer, - antwoordde kleine Willem, terwyl hy Dirk van Blankenvoet aenwees.
| |
| |
- En wat heeft uw vader misdaen, kind? - Spreek maer vry en wees niet benouwt: er zal u geen kwaed geschieden.
Door die op zachten toon uitgesproken woorden van den Graef gerust gesteld, verhaelde kleine Willem de gansche geschiedenis van zyn ongelukkig huisgezin, in wat ellendigen staet zy leven moesten, en hoe hardvochtig en onmeedoogend Dirk van Blankenvoet hen behandelde. De Graef luisterde in volle aendacht naer de woorden van den kleinen knaep, en toen deze geëindigd had, riep hy uit:
- Welhoe, kind, Dirk van Blankenvoet heeft u allen zooveel kwaed gedaen; daer nog even wilde hy u slagen toebrengen: gy hadt alle reden om dien man te haten, en gy bragt hem daer nog hulp toe, en redde zyn leven?
- Heer Graef, - antwoordde het kind, eenvoudig en openhertig, - myn vader heeft my altyd geleerd, dat het schoon is goed te doen, ook aen die ons kwaed deden.
- Een vader die aen zyne kinderen zulke edele grondbeginsels inprint, - riep de Graef uit, - moet een braef man zyn: Kind, uw vader heeft enkel misdaen, omdat de nood er hem toe dwong: Hy zal vry wezen! Er zyn schuldiger lieden dan hy, die straf verdienen!
Die laetste woorden uitsprekende, wierp de Graef toornige blikken op Dirk van Blankenvoet. Deze merkte het gevaer waerin hy verkeerde, werd bleek van ontsteltenis en beefde zichtbaer.
Op bevel van den Graef nam een der ruiters kleine Willem, die danste en sprong van blydschap, voor zich op zyn paerd, en allen reden nu den weg verder op naer Gent.
Daer in zyn gravelyk verblyf aengekomen, was Ferdinand van Portugaels eerste werk den gevangen genomen Daen Dikaert voor zich te doen brengen. Daer kon hy zich weldra overtuigen, dat hy het met een braven echtgenoot
| |
| |
en goeden vader te doen had, en hy schonk hem de vryheid.
De arme laet viel haest in bezwyming van blydschap: hy kon geen geloof hechten aen het geluk dat hem overkwam, en riep uit:
- God! God! is het geen droom? - Is 't wel waer? - Ben ik vry? - Ik zal dan myne vrouw, myne kinderen weêrzien?
De Graef deed nu kleine Willem roepen, dien hy in eene nevenkamer had doen leiden, nam hem by de hand, en bragt hem tot zynen vader, zeggende:
- Daer, lieve jongen, herhael gy aen uwen vader dat hy vry is, en dat hy zyne vryheid aen uw edel en schoon gedrag te danken heeft: my wil hy moeijelyk gelooven.
Vol verbazing sloeg nu Daen de oogen op zyn kind, zynen Willem; de jongen vliegt hem in de armen, en daer kussen zy elkander, in vurige, hartstogtelyke aendoening. Beiden beleefden nu het gelukkigste oogenblik huns levens.
- Ho, - riep Daen by het storten van zalige, zoete vreugdetranen uit, - myn Willem, myn brave, beste jongen, wat is uw vader fier en trotsch op u! - De menschen zeggen de waerheid: gy gelykt een engel uit den hemel. - Kom, nu spoedig by uwe moeder, by uw broerke en zusterke! Ho! wat zullen zy allen bly zyn, als ze ons zullen weêrzien!
- Ja, vader, maer eerst moeten wy onzen genadigen heer Graef bedanken.
- Ho, zeker kind, eerst onzen genadigen heer Graef bedanken.
En vader en zoon knielden neêr voor Fernand, Graef van Vlaenderen, en bogen zich diep. Daen Dikaert sprak:
- Genadigen heer Graef, al de dagen myns levens zal ik God bidden voor uw geluk en welzyn.
| |
| |
Heer Graef, - voegde kleine Willem er by, - altyd zullen wy u dankbaer en erkentelyk zyn. Nooit zullen wy uwe goedheid vergeten, al waert gy verre, zeer verre van hier.
- Genoeg gedankt, - glimlachte de Graef, - keert nu terug naer uwe wooning, en zeg aen uwe vrouw Daen Dikaert, dat zy, en gy, en uwe kinderen geen gebrek meer lyden zult, want dat ik u tot mynen jager benoemd heb, en u daervoor eene schoone jaerwedde schenke.
Met die woorden verwyderde zich de Graef.
Dat was te veel geluk op eens voor den armen Daen; hy zwymelde als een bedronken man, en wist niet waer hy liep, zoo zeer was hy getroffen. Kleine Willem moest hem ondersteunen en uit de vorstelyke wooning leiden.
Zoo werd de reeds lang verdrukte onschuld beloond.
Acht dagen later stond Dirk van Blankenvoet voor het geregt, en moest hy zich verregtvaerdigen over zware, hem ten laste gelegde feiten van ontroovingen en afpersingen. Dat kon hy niet, want er spraken te vele klaerblykende bewyzen tegen hem. Hy werd van zyne plaets afgezet, en tot verscheidene jaren gevang veroordeeld.
Zoo werd de verdrukker der onschuld eindelyk gestraft.
|
|
Auteursrechtvrij