Hubert Korneliszoon Poot
(1979)–C.M. Geerars–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 450]
| |
Bijlage II
| |
[pagina 451]
| |
Niets keert zyn woên: dit tuigden Trojes asschen,
Toen Argos wraek vorst Menelaüs bed,
Door Paris min echtschendiglyk besmet,
In eene zee van vlammen af ging wasschen.
De Sein, de Teems en d'Iber, 't Schelt, de Ryn,
De Maes, de Po, de Donau, en meer vloeden,
Gevoelden op hun ruggen d' oorlogsroeden,
Of zaegen haer gewank in droeven schyn.
't Verdroot in 't endt der Godtheit, die, bewoogen
Door 's volks gekarm en wierook der gebeên,
Haer toegezwaeit van 't hartoutaer beneên,
Het schreien ziet en aenhoort, uit den hoogen.
Weshalve schiktze een hemeltelge neêr;
Een maegt, bekranst met vaele olyfboombladen,
Die geenen toy behoeft, noch leensieraden;
Een schoonheit, onafschetsbaer voor myn veêr.
Dit was de Vree, die Janus Kerk quam grendelen,
Terwylze op 't snelste een nieuwe goutëeu schiep,
De nering en de welvaert wakker riep,
En 't oude spoor deedt gaen, langs witte vendelen.
Het Oorlogsspook, hoe bitter en verwoedt
Op 't Kristendom gebeeten, en zyn staeten,
Weêrstont met schilt noch staele harnasplaeten,
Den harden schop van Vredes zachten voet;
Maer vloodt, terwyl het stan en zuchten loosde.
Zoo kemt een kalmt' de wilde baeren gladt,
Wanneer de zee het ziedend pekelnat,
In arren moede, aen 't stargewelfsel oosde.
De vredezon verdryft de duisternis.
De krygsklaroen, die bergen, rotsen, duinen,
Deedt davren, zwicht de zilvre vreebazuinen,
Wier zachte klank vry aengenaemer is.
De teerton brant. wat voegt den Vredevaderen
Van Nederlant d'olyf thans beter, dan
Voorheen triomflaurier, bepurpert van
Geplengt korael, uit 's vyants lekende aderen!
Nu weidt het lam weêr vry en vrank by wolf
En leeu, welëer zyn dootlyke errefhaeteren.
D'ysvogel bouwt zyn nest, op stille wateren,
Bezadigt van hun barning en gegolf.
'k Zie Melkerbuur met volle mellekstoppen
| |
[pagina 452]
| |
Ter stulpewaerts aenstappen, daer hy room
Tot boter karnt, al boter tot den boôm,
Terwyl de visch zyn fuiken op komt proppen.
Bedrieg ik my? of komt vrou Overvloet
Haer' horenschat en gout- en zilverkofferen
Aen 's werelts pak- en koophuis Hollant offeren;
Aen Hollant, bly beschaêut van Vryheits hoedt?
Ik zie 't gewis. ô wellekoome tyen!
Dank, Hemel, die na zoo veel ongevals,
Myn vaderlant begunstigt, en zyn' hals
Ontslaet van 't juk der oorlogsdwinglandyen.
| |
[pagina 453]
| |
Rampen van het vredejaer.Ga naar voetnoot1
De Krygh, met kracht in 't endt ontharnast, was
Door Utrechts recht nogh naeu geboeit, verschooven;
D'olyf begon in Hollants leeustuin pas
Een vette vrucht na lachent loof te looven;
Voor 't dolle Zwyn dat alles ommewroet,
Wiens wreede beet zoo yslyk zweert en ettert
Waerze immer treft, zat Bato pas behoedt
En veiligh, mits 't getrapt lagh en verplettert,
Of Godt grypt voor die yzre een waterroê:
En vaert zyn volk, beslykt van zonde en schennis,
Zyn Israël in grammen moede toe,
Opdat hy 't wiesch, tot boete bragt en kennis.
Hy propt de lucht vol zwanger nevelzwerk.
De regenboog wort t'elkemael herspannen,
En stoort en schent, door natschut, streng en sterk,
Den nyvren bou van vee- en akkermannen.
Slagregen klapte en bruisde en zette rasch,
In 't hartje van den oogst en zoeten zomer,
Bei, koorevelt en boterweien, dras;
Maer onaerdy wort traeg door slagen vroomer.
De Hemel ging den lande zelver voor,
En stortte, dagh op dagh, een zee van traenen:
Gewis om ons op 't doolend zondespoor
Tot wederkeer en traenen te vermaenen.
Doch ongevoel zat al te diep in 't merg,
In 't stug gebeent. de harten blyven steenen
En d'oogen glas, wat hen tot weenen verg!
O weenloosheit, wie zou u niet beweenen!
Och, zonden! och, wat haelt ge al plaegen in!
OGa naar voetnoot+ Mellekkoe, wat staet u niet beschooren!
't Is slagh op slagh: geen ende maer begin:
Als of ons Godt den oorlogh hadt gezwooren.
Een geesselzweep, hoogroot van bloet en vier,
Komt middlerwyl op Neêrlants rugge daelen;
Een veepest, die 't onnozel vee zoo dier,
En maer alleen met schrik staet af te maelen.
| |
[pagina 454]
| |
Een bloetharpy van overfellen aert,
Wiens gift en stank, oordt in oordt uit gevloogen,
Een bange doot voor wei en stallen baert,
En duuren blyft tot dat het in den hoogen
Den Vader der barmhartigheit verdriet.
O Vredejaer, waer wil, waer wil dit heenen?
O Vredezon, een staertstar anders niet,
Hoe schynt ge tot rampspellingen verscheenen!
Gestoorde Godt, wat hebt ge met ons voor?
Waer zal ten leste uw droevigh straffen enden?
Waer toeft die dagh, die ons al stil in 't oor
Zal luistren: daer is 't endt van uwe elenden?
Is Nederlant zoo gansch by u gehaet?
Waerom het dan verlost van 't heerschent Spanje?
Waerom het dan gemaekt een' vryen Staet;
Dank hebbe uw gunste en 't stamhuis van Oranje?
Waerom het der geweetensdwinglandy
Met kracht ontrukt, en Alvaes moorden, branden?
Wat naemt gy dan de Fransche tieranny
Zoo zegenryk op uw gevreesde tanden?
Waerom het dan in zyn' geboortestont
En uchtenttyt niet liever voorgenomen?
Of is 't dus hoog verheven van den gront
Om t' zyner tyt wat harder neêr te komen?
't Is waer de straf raekt nogh niet aen ons bloet,
Daer wy u ook ootmoedigh tegens bidden;
Maer armoê meest veel ander onheil broedt.
Schut dan het quaet in d'opkomst of in 't midden.
Hoe! zou uw min tot Hollant zoo gaer uit
En over zyn? zoudt gy uw volk bezwyken?
Neen, Heere, neen: uw donker raedtbesluit
Staet nimmermeer, hoe 't gaen magh, te bekyken.
Men denk te rug van 's werelts oorspronk af:
Gy schaft na 't slaen vaek heelzalf; zoet na bitter.
De vroome Job, van u beproeft by 't graf
Zyns goets en bloets, wert dubble goetbezitter.
Zou 't u, die uw' geduchten naem in Duitsch
Van goet ontleent, wel mogen van het harte
Dat Babilon, uw vyandin, heelshuits
En zonder smart zou lachen om ons smarte?
Hier houdt men toch uw' waerheitstempel op,
| |
[pagina 455]
| |
Naer 't juist bestek van Zoone en Kruisgezanten.
Hier quam uw licht op 's kandlaers hoogsten top,
Sint ons Kalvyn uw meening in quam planten.
Hier geeft men 't geen u toekomt aen geen' Sint:
Zulx zou ons uw nayver nô vergeven.
Geen sterver hier het eeuwigh leven vindt
Dan langs het padt van Waerheit, Wegh en Leven.
Hier schat men uw bondtzeeglen min noch meer
Als zy dieze uit 's Bondtsengels hant ontvingen.
Hier doemt men 't pleit van Lateraen, dat d' eer
Van Nazo schoort door vormverwisselingen.
Hier steunt men op geen' laffen kinderpraet,
En reveltael van valsche wonderwerken.
Hier geldt geen mist van Mis, of misgewaedt,
Of Roomsche stoel, of Regelen van kerken.
Hier maent men u om geen' gewaenden loon
Na goedt bedryf, maer blyft men sloffe knechten.
Hier wacht men noit een onverwelkbre kroon
't Zy zich geloof alleen aen 't Kruis laet hechten.
En schoon ons doen niet naer ons weeten is,
Zoo durf ik doch op uwe goetheit hoopen:
Niet twyflende of gy zult aen droefenis
En ongeval, een reex van zegens knoopen.
En gy, ô Lant! bezocht van ramp en wee,
Val Godt te voet, zwaei 't wierook der gebeden
Van 't hartaltaer hem vlytigh toe, en tre
In 't spoor der wet vol onderdaenigheden:
Zoo zal hy u met sterke regenvlaeg
Noch booze lucht, maer met zyn gunst bedouwen;
En Salems muur, ten teken dat hy graeg
Uw offer riekt, in spyt uws vyants bouwen.
Zoo zal eerlang een overgunstigh lot
Geleede leet en onweer weêr verzoeten.
Men loop dan steets en zonder omzien tot
De heilfontein waartoe wy loopen moeten.
Waerom dus droef om aerdsch verlies geweent?
Beschrei geen schae maer d'oorzaek van de schaede.
Het tytlyke is ons alles toch geleent.
Wie strafloos leeft leeft buiten Godts genade.
|
|