Een vrouw als een gedicht

[p. 12]

Poezelefoes

De betekenis van woorden verandert soms. Vooral ook de gevoelswaarde van woorden kan in de loop der tijden een verandering ondergaan.

Ik zal dat demonstreren aan een heel vrouwelijk begrip, dat een bijzonder zware gevoelswaarde bezit. Ik bedoel het woord ‘kut’.

‘Kut’ is lange tijd een schuttingwoord geweest. De dokter vond het bijvoorbeeld beter over ‘vagina’ te spreken, met als gevolg dat veel dames niet wisten waar die zat. Ondeugende jongetjes kalkten het drieletterwoord op muren en schuttingen, want ze moesten het toch ergens kwijt.

Schuttingen vormen een soort muurkranten. In China werden op die muurkranten breed de verkeerde daden uitgemeten van figuren uit de volkscommune. Opdat iedereen het kon lezen.

Nu is kritiek leveren op iemand altijd een daad die meer overleg vraagt dan het schrijven van een vies woord op een schutting. Maar het feit dat jongetjes die woorden op schuttingen schreven, hield ook kritiek in op het feit dat ze ze niet gewoon van hun ouders mochten zeggen.

De gevoelswaarde van woorden verandert dus vaak. En zo is ‘kut’ een steeds minder vies woord aan het worden. Je zou zelfs kunnen zeggen dat kut verandert in de richting van een doodgewoon woord.

Je ziet het ook niet meer zo vaak op schuttingen staan, tenminste niet in Amsterdam. Die schuttingen staan vol met mededelingen die op dit ogenblik interessant zijn om aan de mensheid te verstrekken. ‘Liever lesbies’ bij voorbeeld. Dat weten we dan. Ik las het zelfs naast de ingang van een openbaar herentoilet. Dus is het kennelijk nodig dat heren die nodig moeten, het ook weten. Liever lesbies: een kreet, net als kut of lul.

[p. 13]

Nu keren we terug tot datgene dat de jonge, pas afgestudeerde arts ku... eh vagina noemt en mijn zuster op verzoek van haar dochtertjes poezelefoes. Poezelefoes. Dat is toch niet gering. Ook dit woord is een verdoezeling, of liever een verpoezelefoezeling van dat ding dat je niet bij haar meisjesnaam mag noemen, die kut dus.

Omdat het menselijk geslachtsleven zich lange tijd onder de dekens heeft afgespeeld, zijn ook de ingrediënten ervan in het duister geraakt. In dat duister zwerven schimmige figuren rond, bij voorbeeld jongetjes die over de geheimen van het leven leren en dan plotseling beginnen te begrijpen dat die geheimen namen hebben die zelfs de ingewijden niet mogen uitspreken.

Maar zelf zijn zij geen ingewijden, en daarom schrijven zij de namen van het ontdekte geheim op muren.

Maar het geheim is niet zo geheim meer.

Hoe komt dat?

Door allerlei oorzaken zijn wij, eigenlijk sinds de jaren zestig van deze eeuw, veel opener geworden over onze seksualiteit. Ook de dames, per slot van rekening bezitsters van zo'n kut, begonnen te veranderen.

Sommige dames.

Ik zal een voorbeeld geven. Onder studentes is het heel normaal over kut te spreken als ze kut bedoelen.

Dat heeft te maken met het feminisme, de vrouw die voor haar rechten opkomt, die het niet meer neemt dat het enige recht van een vrouw het aanrecht is.

De studentes (en natuurlijk niet alleen zij, maar toevallig weet ik het daarvan) zijn twintig tot vijfentwintig. Zij komen na de generatie vrouwen die de voorvechtsters genoemd kunnen worden van de nieuwe vrijheid. Die voorvechtsters zijn allemaal wat ouder, en als zij het woord kut in de mond nemen, klinkt het toch anders, wat meer aarzelend, en toch als een soort geuzennaam.

Maar de generatie daarna, en de kinderen die zij weer zullen krijgen, hoeven de strijd van de eersten niet meer te voeren.

Zij kunnen oogsten.

Misschien komt er wel een tijd dat we met hanepoten geschreven ‘vagina’ op de muren zien staan.

Of poezelefoes.