Ongenaakbaar

[p. 248]

[XXXIX]

Hij bracht Henri naar huis en bood aan hem te helpen met zijn bagage. Maar dat was niet nodig.

Alvorens het portier te openen draaide Henri zich naar Philip.

‘Ik heb me niet erg met je bemoeid.’

‘Daar heb ik geen last van gehad.’

‘Dat weet ik wel,’ zei Henri. ‘Ik zag dat je over aandacht niet te klagen had.’

Hij bleef nog even naast Philip zitten.

‘Ik heb een paar nieuwe manuscripten in mijn koffer,’ zei hij. ‘Het zullen wel de laatste zijn. Wat een gek gevoel dat je iemands afscheidswerk in handen hebt, terwijl hij dat zelf niet weet. Of zou hij het begrijpen, Philip? Wat denk je?’

‘Ik weet het niet,’ antwoordde hij.

‘Morgen sla ik die bladen open en begin te spelen,’ ging Henri verder. ‘Als ik dat doe zal ik mij hem herinneren. Terwijl de gedachtenwereld die de muziek tot stand heeft gebracht dan misschien al niet meer bestaat. Dat idee is op dit moment voor mij ondraaglijk.’

Philip wist niet wat hij moest zeggen.

‘Als ik gespeeld heb,’ zei Henri, ‘is het altijd even heel stil in de zaal. Net als in die paar seconden voor een onweer losbarst en een onverplaatsbaar gewicht op de mensen lijkt neer te dalen. In dat moment, voordat de mensen beginnen te applaudisseren, zie ik

[p. 249]

hem voor me. Dat hij dan misschien ver van mij vandaan aan iets nieuws werkt, is voor mij een troost. Ik kan dat niet uitleggen.’

‘Dat is ook niet nodig.’

Henri keek hem nieuwsgierig aan.

‘En dat allemaal na die reis,’ zei hij, plotseling op een veel luchtiger toon. ‘Waarom hebben we daarover niet gepraat tijdens de autorit? Is het zo pijnlijk wat er te gebeuren staat? Ik wil liever geloven dat het normaal is.’

‘Het is normaal. Afschuwelijk en normaal.’

‘Je kunt altijd naar Karen teruggaan,’ zei Henri, terwijl hij zijn huissleutel te voorschijn haalde. ‘Zij zal het heerlijk vinden als je komt. Straks zit ze met de nalatenschap. Als ze haar leven niet goed regelt komt ze daar nooit meer af.’

‘Heb je mij uitgekozen om daar iets aan te veranderen?’

Henri haalde zijn schouders op.

‘Je moet maar zien.’

Hij legde zijn hand op Philips arm.

‘Ik was blij dat je erbij was. Om zoveel redenen.’

Het huis rook muf toen hij de gang binnenstapte. Hij hep de huiskamer binnen en opende de balkondeuren. Onmiddellijk daarna sorteerde hij de post, die het brievenkastje was uitgepuild.

Geen bericht van Helen.

Hij gooide zijn koffer op het bed en bedacht wat hij moest doen. Het idee dat hij terug was vervulde hem met afgrijzen.

De volgende ochtend ordende hij zijn papieren en begon te werken. Nu merkte hij dat de onderbreking niet zozeer nieuwe vergezichten voor hem had ge-

[p. 250]

opend, maar hem wel een frisse kijk op zijn materiaal bood. De kwaliteit daarvan viel hem voor het eerst niet tegen. Tegelijk zag hij een veelbelovende ontwikkeling door zijn hoofdfiguur voor een korte werkonderbreking op reis te sturen.

Bijna twee dagen later werkte hij achter elkaar door. Hij begreep dat niet alleen nieuwe krachten de spanningsboog in stand hielden. Hij werd voortgedreven door onrust. Zo min mogelijk probeerde hij aan zichzelf te denken. Aan de uiteinden van de boog wist hij de twijfel, waarvan hij moest beletten dat die een al te hoge vlucht nam.

De ochtend van de derde dag na zijn thuiskomst, om acht uur 's morgens, toen hij al wakker was maar besloten had dat hij het zo lang mogelijk in bed zou uithouden, belde een telegrambesteller.

Helen liet hem weten dat zij diezelfde middag om vijf uur op Schiphol zou landen.

Hij staarde naar het telegram en wist niet of hij blij was. Zo vaak al had hij zich voorgesteld hoe zij eruit zou zien als zij terugkwam, dat de nabije verwerkelijking van die fantasie bijna als een ontgoocheling kwam.

Hij liet het bad vollopen en strekte zich uit, zonder te weten hoe hij de komende uren moest doorbrengen.