Ongenaakbaar

[p. 251]

[XXXX]

Terwijl hij in de aankomsthal van Schiphol wachtte tot het bord de landing van het vliegtuig zou annonceren, probeerde hij door spelletjes het wachten te bekorten. Hij sloot zijn ogen terwijl hij in de richting van het bord keek, telde tot vijftien en deed ze weer open. Nog geen verandering vergeleken met de situatie daarvoor. Hij maakte een wandeling door de hal en liep naar het bord terug, zonder het te bekijken. Misschien stond de landing daar nu aangegeven. Cijfers en letters begonnen te tollen. Uit ahe windrichtingen kwamen vliegtuigen, maar dat waar zij in zat was er niet bij. Hij keek op zijn horloge. Het was nog te vroeg. Hij probeerde iets te zien wat nog niet zichtbaar kon worden. De letters draaiden opnieuw. Nu verscheen het nummer van haar vlucht. Met een half uur vertraagd. Hij vloekte binnensmonds en ontvluchtte, bijna opgelucht, de hal, ging via de roltrappen naar het restaurant, waar hij een kop koffie dronk, uitkijkend over een deel van het luchthavencomplex. Hoe lang nog? Hij kon beter meteen teruggaan. Vaak bleek zo'n half uur toch nog korter en stond zij naar hem uit te kijken terwijl hij hier smerige koffie dronk. Maar hij hield zichzelf in de hand. Dronk zijn koffie heel zorgvuldig, proevend, als een connoisseur. Vervolgens rende hij bijna in de richting van de aankomsthal. De letters werden in beweging gezet. Rien ne va plus. Het vliegtuig was geland.

[p. 252]

Zij kon nu ieder ogenblik in het afgesloten gedeelte van de hal verschijnen, wachtend tot haar koffers uit het donkere gat de loopband op werden gestuwd. Hoe zou zij eruitzien? In een impuls wilde hij zich omdraaien en naar buiten gaan. Hij wist dat hij dat nooit zou kunnen opbrengen.

De eerste passagiers verschenen bij de band. Hun aantal nam snel toe. Waar bleef zij? Hij had een uitstekend uitzicht op het gedeelte van aankomst en nog zag hij haar niet. Anderen zwaaiden, herkenden hun verwanten, waren er zeker van dat zij zich binnen enkele minuten in de armen van hun geliefden konden storten. Hij zag Helen nog steeds niet. Hij maakte zich zorgen. Zij had natuurlijk dat vliegtuig gemist. Er was iets fout gegaan, een simpele slordigheid, als zij al niet de beslissing had genomen om toch maar weg te blijven, ver van hem en zijn genegenheid, zijn behoefte haar te omhelzen, uit te kleden, te strelen over haar gladde huid. Waarom was zij niet zorgvuldiger? Had zij niet begrepen dat dit telegram de laatste druppel was, dat niets hem zich meer kon doen inhouden, omdat het zo niet langer ging? Of was dit alweer de eerste van een serie afwijzingen, zodat hij daar moest blijven staan met zijn opgekropte verlangens, de warme stroom in hem die naar buiten wilde, die de wreedheid van alle vergankelijkheid moest weerstreven. Waarom maakte hij zich druk? Hij keek, reikhalzend, net als alle anderen, en zag haar niet tussen de tientallen passagiers, waarvan de eersten hun koffers van de band hadden gehaald en zich naar de uitgang spoedden. Waarom hield hij zich niet rustig? Waren de ogenblikken waarop zij dicht tegen elkaar aan liggend hun wederzijdse liefde beleden, dan zo kostbaar dat de momenten waarop zij hem had afge-

[p. 253]

wezen daartegen wegvielen? Hij had voor haar gestaan terwijl zij bijna zedig, met een pruilmondje, vertelde dat zij niet altijd in de stemming was voor liefde, dat zij de heftigheid waarmee hij zich aandiende niet aankon. Waren die momenten zo heel anders dan bij Alice, absorbeerde zij hem zoveel vollediger? Wat zag hij aan haar gezicht als zij klaarkwam? Was dat het onbevangene, waaraan zij zich kon overgeven? Kon zij losraken van de grond en in haar dromen zweven, wanneer hij haar kuste en streelde? Was dat het wat hem aan haar vastklonk? Twee gevangenen, waarvan de een wist waarom hij zich met de ander wilde verbinden, terwijl die ander druk bezig was zich te bevrijden. Was het daarom verstandig dat hij hier stond, kon hij niet beter verdwijnen, zich opsluiten, opnieuw op de vlucht gaan om maar ver van haar vandaan een kluizenaarsbestaan op te bouwen, werkend aan dingen die ver onder de oppervlakte lagen, het aanboren van lagen in hemzelf waar niemand hem kon bereiken. Zoals Alkowski. Of toch anders, zoals hijzelf, op zijn eigen manier, binnen zijn mogelijkheden.

Daarom stond hij hier. Maar hij zag haar niet.

De glazen deur ging open en weer dicht.

Bij de band wachtten steeds minder mensen.

Koffers draaiden hun rondjes en het werden er almaar minder.

Iemand trok hem aan zijn mouw.

Hij keerde zich om en keek haar in het gezicht.

‘Ik heb een hele tijd naar je staan zwaaien,’ zei Helen.