Ongenaakbaar

[p. 188]

[XXXI]

In gedachten schreeuwde hij over de oceaan heen, nee hij mompelde en daarna begon de aarzeling of hij haar werkelijk zou bellen en wat hij dan moest zeggen. Het geijkte verhaal, dat hij nu op zijn beurt op vakantie ging. Toen hij de dingen die hij wilde zeggen repeteerde, bleef hij steken bij het woord ‘vakantie’. Hoe kort geleden nog maar had hij met Helen door de Ardennen gelopen, zich verheugend op het diner en de weldadige rust die daarna kwam, het hete bad, de liefde die als vanzelfsprekend ontstond, zonder aanleiding, als een voortdurende aanwezigheid. Wat moest hij haar vertellen over de aard van zijn reis? Dat hij een romantische bedevaarttocht ging ondernemen naar een man wiens muziek hem had aangeraakt? En tegelijk de twijfel, zoals altijd. Is dit wel de waarheid? Begrijp ik wat ik aan het doen ben? Zijn de dingen die ik heb gedaan sinds jij van mij weg bent niet omgeven met de kenmerken van een vlucht?

Hoe moest hij dat uitleggen, zijn gemis toegeven, steeds opnieuw, zodat zij hem zou zien als een onmachtige bedelaar, die zijn hand ophield en daarmee zijn kwetsbaarheid toonde, hoewel hij speelde dat hij haar overhaaste vertrek kon billijken.

Het werd iedere dag pijnlijker toe te geven dat hij haar niet begreep, dat hij steeds sterker het idee kreeg dat zij dat zelf ook niet deed, dat zij handelde uit voor hem niet te achterhalen impulsen, die voortkwamen uit een tekort aan overzicht. Waarom miste zij het

[p. 189]

vermogen om zich in het onvermijdelijke te schikken? Was hij dat, dit onvermijdelijke? Vormde het vooruitzicht om bij hem te blijven op de achtergrond van haar gedachtenwereld een spookbeeld?

Langzaam draaide hij de kiesschijf.

Toen de verbinding tot stand kwam, had hij zich hernomen. Er klonk zelfs een zekere zwierigheid in zijn stem toen hij de zwager aan de lijn kreeg.

‘Helen slaapt,’ zei de zwager. ‘Zij kan nu niet komen. Maar zij zal je zeker terugbellen waanneer zij zich daartoe in staat voelt, Philip. Het is niet meer dan griep. De dokter zegt dat zij er zo weer bovenop zal zijn. Zij zal het prettig vinden dat je gebeld hebt. Het zal ons moeite kosten haar ervan te overtuigen dat we haar beter konden laten slapen. Kom je over een week weer terug? Zij zal nieuwsgierig zijn hoe je tocht verlopen is. Alsjeblieft schrijf haar, Philip, ik weet zeker dat ze aan je denkt. Als je je maar geen zorgen maakt. We houden van haar. Wij doen er alles aan om het haar naar de zin te maken.’

Hij legde de hoorn neer en kreeg toen opeens haast om zijn koffer te pakken. Hij liep naar de klerenkast en keek de pakken langs. Er kwam een zorgvuldigheid over hem die lang afwezig was geweest. Hij moest even naar de bank; waar lag zijn pas; twee boeken die hij ooit had klaargelegd; zijn camera.

Als een vrouw die haar koffertje inricht, lang voor de bevalling.

Hij keek op zijn horloge en zag dat het drie uur in de nacht was.