Ongenaakbaar

[p. 67]

[X]

Meteen bij het wakker worden dacht hij aan het gesprek terug. Het sijpelde zijn hoofd binnen, vergezeld van pijnscheuten en het besef dat hij misselijk was. Helen lag onrustig naast hem, woelde in haar slaap en uitte met haar mond half in het kussen een paar onverstaanbare klanken.

Hij ging rechtop zitten, maar schoof onmiddellijk terug onder het dekbed toen zijn maag zich leek te willen omkeren, terwijl zijn hoofd nu werkelijk begon te bonken.

De herinnering aan het telefoongesprek vermengde de lichamelijke pijn met de nerveuze aandrang het bed te verlaten.

Hij probeerde zijn geest te verzetten, zijn ongemakken op te heffen door het oproepen van prettige beelden. Bijna in één moeite door begon hij met zijn geslacht te spelen, maar zijn lichaam reageerde met verhevigde hoofdpijn en opnieuw die misselijkheid.

Hij moest snel naar de wc.

Op zijn knieën gezeten kotste hij de drank uit. Het luchtte hem op, hoewel hij er een scherp gevoel in zijn keel aan overhield.

Hij dronk water, verlangde naar thee. Waarom was Helen nog niet opgestaan om die te brengen? Wankelend liep hij de huiskamer binnen, waar een half vol glas cognac stond. Het tweede lag leeg in een stoel. Hun beider kleren lagen over de grond verspreid. Hij kon zich niet herinneren dat hij zich had uitgekleed.

[p. 68]

Waarschijnlijk hadden ze de avond met een wilde paring uitgeluid. Alleen al de aanblik van de vrijwel lege cognacfles zette zijn hoofd in beweging, alsof zijn geheugen de herinnering aan drinken niet aan kon.

Hij ging op de bank liggen en rilde. Buiten scheen de zon. Daar kon hij onmogelijk naar kijken.

Wat wilde die vrouw hem zeggen? Deze vraag keerde steeds in hem terug, hoe langer hij op de bank verbleef Hij wist wel dat dit de nawerking was van de drank, die zijn gedachten blokkeerde en eigenmachtig een klein gebied selecteerde, waaraan hij moest blijven denken, of hij wilde of niet.

Hij stond op van de bank, sleepte zich naar de keuken en zette water op. Bij het gasfornuis leek het of hij door de geringe hitte die onder de ketel vandaan kwam tegen de grond zou slaan. Maar in bed hield hij het ook niet meer uit.

Hij dronk thee en luisterde of hij Helen hoorde. Hij wilde niet alleen zijn in de kamer. Misschien was het een goed idee de rest van de dag door te brengen in het bad.

In het warme water kwam hij inderdaad tot rust, hoewel hij opnieuw misselijk werd en de hoofdpijn constant bleef. Die vrouw, dacht hij, pleitte voor Vlasman. Wat kan mij dat schelen? Wat kan mij het schelen hoe hij vroeger was.

Hij dacht na over zijn behoefte aan wraak. Eigenlijk had hij nog niet de tijd gehad daaraan zijn gedachten te wijden. Maar de vernedering begon zich langzaam vast te hechten in zijn geest. Iedere herinnering daaraan ging gepaard met een aanval van machteloze woede.

Wat wilde dat mens van hem?

Hem vergevingsgezind stemmen. Hij was daartoe

[p. 69]

niet in staat. Tot nu toe had hij alleen mensen te woord gestaan die hun afschuw over het gebeurde uitspraken en zich met volle overgave aan zijn kant schaarden. Dwangmatig was hij aan de gang geweest.

Hij dacht aan het gesprek en het ergerde hem dat hij zich erdoor liet meeslepen, dat die vrouw hem over Vlasman liet nadenken op de enige manier die hij niet aankon: als een mens met een dagelijks leven. Die 's morgens net als hij nu met een kater uit bed kwam en zich ellendig voelde. Die verliefd werd en niet wist hoe hij zijn gevoelens in de hand moest houden. Die met een vrouw wilde slapen als er geen vrouw was. Die met leveranciers praatte en een sigaret rookte achter zijn schrijfmachine, wachtend op invallen en zinnen, die later weliswaar onleesbaar bleken (daarin verschilde hij tenminste van hem!), maar die even moeizaam en zorgelijk tot stand kwamen als bij een ander.

Bestond die man? Kende zij een Vlasman die bij voorbeeld bang was als hij naar de dokter moest, omdat hij vreesde dat hij kanker had? Een man die zijn hoofd verstopte tussen de armen van zijn vriendin en die daarbij zijn maatschappelijke strevingen vergat? Die in de war raakte als zijn poes werd overreden? Die wel eens dacht dat alles onzin was, de wereld, het leven? En die vervolgens opstond en in zijn wanhoop naar de bioscoop ging?

Of verliep Vlasmans leven rechtlijnig, zodat hij maar vooruit bleef stormen, hoewel zijn anarchistisch streven steeds minder voortkwam uit een ideaal en meer en meer verbonden raakte met vernietiging?

Helen kwam de badkamer binnen. Ze ging naast het bad op de wc zitten en staarde wazig naar hem.

[p. 70]

‘Ik denk dat ik doodga,’ zei Helen.

Hij stak zijn hand uit en legde hem, opzij buigend, op haar voorhoofd.