Het moet allemaal nog even wennen

[p. 36]

Een nieuw elan

Kort geleden ging er een geheimzinnige maar blijde mare rond onder de jeugd van Naarden-Bussum. Daar, in het vernieuwde centrum aan de Veerstraat, was bezig iets wonderlijks te ontstaan, van een reikwijdte die zijns gelijke niet kende. Het was groots, het was gaaf, het was alles. In jeugdkringen verbeidde men de feestelijke opening der vestiging van het vermaarde eetconcern McDonald's met nauw bedwongen ongeduld. Zakgeld werd opzij gelegd voor straks een eerste snack.

‘Pappa,’ informeerde mijn achtjarige dochter. ‘Mag ik er met mijn broertje ook naar toe als het er is?’

Op mijn antwoord hoefde ik haar niet lang laten wachten.

‘Nee,’ zei ik kortaf. ‘Over mijn lijk. Jij eet gewoon met mes en vork wat je moeder je voorzet. De pot schaft hier trouwens toch al veel te vaak friet. Als ik dus merk dat een van jullie zich buiten mijn weten naar die ballentent begeeft, dan zal ik je weten te vinden. Daar komt geen hamburger aan te pas. Zijn jullie nou helemaal van god los. Probeer ik je in Frankrijk aan een restaurant te wennen, wat toegegeven tot nu toe niet gelukt is, en daar hebben jullie de gore moed zo'n vieze bal geplet gehakt met mayonaise te gaan eten. Het is bij de Amerikaan

[p. 37]

nog kleffer dan bij de Chinees!’

Zo mopperde ik nog even door.

Een paar dagen later vond plaats waar heel Het Gooi naar had gehunkerd: de grote vernissage, verricht door de een of andere clown, een neef van de oprichter, genaamd Ronald McDonald (niet te verwisselen met Simpy Wimpy). De kinderen kwamen thuis met ballonnen. Inmiddels was de hele school daar al geweest. Opa's en oma's, sommige in rolstoel, werden er door hun kleinkinderen naartoe gelokt. Als Gorter en Van Eeden, onze voormalige dorpsgenoten, dit toch eens hadden mogen beleven. Een nieuw Walden daar op de hoek van de Brinklaan.

‘Ik ga er toch eens even polshoogte nemen,’ zei mijn vrouw.

Twee dagen later (inmiddels regelde een als Hamburger Royal verklede verkeersagent de niet aflatende stromen van het komende en gaande kind) ontfutselde mijn dochter haar grootmoeder f 3,50. Dat was voor haar een peuleschil. Precies één dag daarvoor had oma mij weer eens buitensporig bij de opvoeding geholpen door haar kleinzoon vijfentwintig gulden toe te stoppen, zijnde dit het loon voor het wassen van haar autootje. Maar dan wel helemaal! Zoon dus met dit geld, buiten mij om, samen met juf, de hele klas, onder begeleiding van de inspecteur voor het onderwijs, naar het Beloofde Land. Dochter was daar met haar vriend reeds lang aanwezig. Zojuist samen lid geworden voor f 3,50 van de McDonald's Club. Legpuzzel met die oerko-

[p. 38]

mische clown als welkomstpremie. Daarnaast een tegoedbon, voor eenmaal per maand een gratis cola of een hap.

Een dag later was haar moeder jarig. De gratis attractie voor de maand februari vermeldde een stuk warm appelgebak. Tegen de tijd waarop er koffie werd gedronken pakte de kleine meid stiekem haar fiets en snelde daarop naar het dorp, alwaar zij haar premie opeiste, die haar werd geserveerd in een rood doosje.

‘Voor je verjaardag,’ sprak zij even later, met rode wangen van het racen, tot mijn vrouw.

(Bij het aanschouwen van zoveel toewijding en goedheid was ik haast bereid mijn lieve kleine op mijn eigen handen vijftien keer in looppas heen en terug te dragen naar MacDonald's, alwaar ik haar zou volstoppen met Franse Frietjes, Mac Shake's en Broodjes Fish' Filet.)

Na de jarige mocht ik als eerste proeven. Echte appel, toegegeven, luchtig gebakken in eersteklas karton.

Inmiddels was de hele straat lid van de club. Reusachtige aanplakbiljetten kondigden het eerste clubfeest aan, een persoonlijk optreden van de vreetclown.

Plotseling begreep ik wat er werkelijk aan de hand was. Hier voer een nieuwe geest door het verkalkte en door mij daardoor zozeer beminde dorp. Een frisse, jonge generatie was in aantocht. Wat hier plaatsvond ging de padvinderij verre te boven. Vergelijkbare saamhorigheid vond je vroeger alleen

[p. 39]

bij de jeugdstorm.

Ik nam een moedig besluit, laadde mijn kinderen en hun aanhang in de auto en bracht de lusthof een bezoek. Zo stond er ineens een Big Mac voor mijn neus, van een omvang die enkele jaren scholing op een lts vereiste om hem zonder knoeien naar binnen te loodsen. Delicieus.

Na het eten ruimden alle kinderen de rommel op. Dat had ik ze thuis nooit zien doen. De ‘lekker vlug verdiend Mc Bingo’ kaart, met nieuwe gratis happen als beloning voor een kleine aanbesteding, leert onze kinderen spaarzaamheid, volharding en vlijt. De verdeling van de armoede is onder leiding van Mc Donald's in een mum van tijd voltooid. Van het vermoeiende opvoeden mag ik mij ontslagen achten. Anderen, in gele jurkjes en getooid met witte petjes, kunnen dat beter dan ik. Het snobisme waaraan mijn eigen generatie mank gaat, maakt plaats voor plastic properheid en broodjes waarbij vergeleken de bruine bonen in de schuilkelder een tractatie zullen zijn.