Het moet allemaal nog even wennen

[p. 24]

Tarzan

Ik nam de telefoon en belde mijn moeder.

‘Ja,’ sprak ik. ‘Met mij. Ik heb een kleine mededeling die je misschien een beetje in de war zal maken. Wij krijgen namelijk zaterdag een hond. Ik kan mij voorstellen dat je daarom niet meer bij ons langs durft te komen, te meer waar het hier niet een dwergpoedel betreft maar een zwaar op de poten gebouwde waakhond, zo een die ze meteen na de geboorte het spoor laten ruiken van dieven. Ik hoef hem dus niet persoonlijk bijtles te geven, want dat doet hij geheel uit zichzelf. Hij kan al heel hard blaffen, moeiteloos verheft hij zijn waf boven die van de overige bewoners in de kennel. Hoewel hij nog slechts zeven weken oud is en net verwijderd van de moederborst, bestaat zijn lievelingskostje uit lederen zitbanken en pantoffels van zeehondebont. “Daar zult u plezier aan beleven, meneer!” riep zijn fokker, terwijl ik moeite deed ons nieuwe vriendje van mijn broekspijp te verwijderen. “Dit is een woeste jongen en trouwens nog een teef ook. Leuk dat u kinderen hebt. Want hij is dol op speelgoed. Nee, dit is zeker niet de doorsnee bokser die hier grommend om u heen springt. Hier ziet u Bep van Klaveren in honduitvoering.”’

Aan de andere kant van de lijn was het stil.

‘Misschien kun je hem leren dat hij nog alleen

[p. 25]

van hondenbrokken en worst houdt,’ zei mijn moeder aarzelend.

‘Inderdaad,’ antwoordde ik. ‘Dat is een verstandige opmerking. Onze Tarzan houdt trouwens nu al erg van worst en vooral van de hand die eraan vastzit.’

‘Hoe moet dat nu als ik bij jullie kom?’

‘Moeder,’ zei ik. ‘Daarom bel ik je. Al was het alleen maar om je mee te delen dat het niet mijn schuld is. Ik zal een uiterste poging wagen onze Wodan te leren dat je goed volk bent. Maar hij is dol op bontjassen. En wat dat betreft zijn honden ongecompliceerd van aard. Voor hen bestaan er geen nuances. Van huis uit erkennen zij slechts één Baas, en dat ben ik. Toevallig hè? De rest deugt per definitie niet. Daar moet dus in gebeten worden. Misschien lukt het mij hem duidelijk te maken dat jij de baas zijn moeder bent, waarna hij ongetwijfeld zal gaan kwispelen. Toch kan ik niets definitief beloven, waar het onze Satan betreft.’

‘Wat een rare namen verzin je toch voor een teef,’ zei mijn moeder voorzichtig.

‘Luister nou eens,’ zei ik ongeduldig. ‘Ik kan zo'n hond toch moeilijk Truus gaan noemen. Of Maaike. Dat kan ik moeilijk doen. Naar zo'n naam zal hij bepaald niet willen luisteren en bovendien houdt die de dieven niet ver van onze stoep. Daarom heb ik al gedacht aan Grizzly. In de afgelopen jaren heb ik trouwens een lijst aangelegd van de hondenliefhebbers in mijn buurt die hun Lara, Pummetje of Boemske precies voor de ingang van mijn oprijpad

[p. 26]

lieten schijten. Die kunnen de komende weken rekenen op een verrassing, en wel precies voor hun deur.’

‘Pas maar op dat ze je niks aandoen,’ zei mijn moeder.

Ik zag haar opeens weer voor mij toen zij jong was en ik een kleuter. In de Amsterdamse Watergraafsmeer waar wij, met angst voor mogelijke inwoning, een driedubbel bovenhuis bewoonden, was ruimte voor een stoet van dieren. Maar die kwamen niet in huis. Toch was mijn moeder voor iedere hond in de buurt een bekende verschijning. Wanneer zij het waagde de deur uit te komen, renden al die dakloze zwervers, vaak oorlogskinderen net als ik, kwispelend op haar af om uitgelaten tegen haar te blaffen. Zo was het buitenleven van mijn moeder in die tijd één op sukkeldraf afgelegde marathon om haar aanbidders te ondopen. Mij sleepte zij, desnoods aan mijn oren, achter zich aan.

Een paar keer per jaar ging zij met mijn vader naar diens geboorteplaats Alphen aan de Rijn, waar hij een paar broers had wonen. Een van dezen was een uitzonderlijk aardige man, getrouwd met een allerliefste tante. Het echtpaar had geen kinderen, maar wel een hond, een Schotse terrier die, als hem dat zo uitkwam, luisterde naar de naam Bobby.

Bobby was een beetje verwend. Zoals alle honden hield hij van mijn moeder, zij het op zijn geheel eigen manier. Je mag wel zeggen dat hij, vanaf het ogenblik waarop zij arriveerde, geheel en al beslag

[p. 27]

op haar legde. Luid blaffend en speelse bijtbewegingen makend sprong hij tegen haar op en hij rustte niet voordat zij gezellig in een stoel zat, waaruit hij haar de rest van de dag niet meer liet opstaan. Waaks lag hij aan haar voeten. De geringste beweging deed hem vervaarlijk grommen. Minstens één keer tijdens zo'n bezoek beet hij haar in de enkel.

Toen Bobby overleden was, ontfermde mijn moeder zich uit louter vreugde over een kat.

Vandaar dus dat ik haar even opbelde om haar op de hoogte te stellen van het blijde feit dat wij behalve een paar katten nu ook een hond hadden uit te besteden wanneer wij een paar dagen weg moesten.

Het grootste verlangen van mijn dochter behelst nu een paard.