leis dat is overgebleven, nooit in een buurtbioscoop, maar altijd daar waar de betovering zou kunnen ontstaan. Mogelijk toekomende tijd. In plaats van voltooid verleden toekomst.
Zijn geest door het huis zwervend, langs de boekenkasten, de kruiden in de keuken. Langs de geïllustreerde kookboeken, die hij verkende als waren ze landschappen. De wereld kreeg vorm in zijn geest, als hij daarbuiten maar de dingen kon aanraken: de vochtige grond, scherp en glanzend staal, het glas van vitrines, de trapleuningen in het Concertgebouw.
Het is kinderachtig om mij heen te kijken alsof ik zoiets als een schaduw van hem langs de wanden zou kunnen zien schuiven. Uiteindelijk sta ik toch op om het gordijn te sluiten, maar het blijft ergens achter haken. Iemand houdt het vast. Een auto rijdt voorbij; ik kijk op mijn horloge; het is bijna nacht; een man en een vrouw blijven stilstaan bij het tuinhek; de man fluit zijn hond.
Via de video kijk ik langdurig naar de handen van de oude Horowitz, die het beeld geheel vullen. De film dateert van een jaar voor zijn dood. Het zal wel komen door de opname dat hij al niet meer tot de wereld lijkt te behoren. Zijn verweerde vingers springen over de toetsen, als voor een bosbrand vluchtende herten.
Ik had erop kunnen wachten, maar dan schuiven de vingers van mijn vader over het beeld heen. Hoeveel pagina's heeft hij daarmee omgeslagen? De onbeweeglijkheid van handen op het dekbed deelt
Auteursrechtelijk beschermd