Bloedmadonna

[p. 206]

Een vreemde blik

Al jaren leefde Mathilde in de veronderstelling dat zij verstand had van mannen. Haar voornamelijk door de omgang met Thieu verkregen kennis deelde zij ruimhartig met Lidie, haar enige vriendin. Omdat deze het sneu vond waanneer over ellende een eenzijdige berichtgeving zou bestaan, bedacht zij gruwelen die de verhalen van Mathilde overtroffen. Mannen waren beesten. Het wachten was op een gelegenheid die hen de kans zou geven hun ellende met het hele volk te delen.

Mathilde had Thieu maar één keer van zijn stuk gezien. Op een avond was hij thuisgekomen, stomdronken en tierend. Niet dat was de uitzonderlijkheid, maar zijn gezicht. Uit de spaarzaam geschreeuwde mededelingen had zij begrepen dat iemand hem beledigd had. Dat luchtte haar, zoals zij later toegaf, op. Ergens in Uffel liep dus een nog grotere schoft, iemand die hij niet aankon. Die ander was Verhallen.

Zij moest aan de garagehouder denken toen zij de pastoor zag. De in vele bruintinten uitgevoerde werkkamer stonk naar pijptabak. In de ogen van haar geestelijk leidsman ontdekte zij dezelfde blik waarmee Verhallen haar nauwelijks een jaar geleden had aangekeken, haar toeschreeuwend dat zij die smeerlap beter weg kon houden van zijn dochter. Die nacht had Thieu haar bijna afgemaakt.

Zo kon het niet zijn, bij de heiligste man die zij kende. Maar juist door die vergelijkbare blik kwam de kamer een ogenblik schrikwekkend op haar over.

Ze waren bij de pastoor gekomen om te klagen. Dat was hun voornemen. Klagen over Thieu. Ze hadden samen overlegd. Hun klacht vermocht geen uitstel. Haast was ten zeerste geboden. Voor de belangen van de hemel wilden zij wel harder rennen. Zij hadden een kruis geslagen, naar de madonna gekeken, waren met hun krakende knieën opgestaan en het huis uitgegaan. ‘Waar moet je naartoe?’ wilde Thieu weten. Ze hadden, vrijwel tegelijk, gezegd: ‘Een boodschap.’ Thieu antwoordde: ‘Het bier is op.’

[p. 207]

Had de pastoor naar hen geluisterd?

Zij vroegen het zich af, na het bezoek aan de pastoor weer terug in Mathildes huiskamer, waar juist een buslading gelovigen was aangekomen. Thieu glimlachte breed; een wolk papiergeld dreef op de schaal. ‘Wij zullen voor jullie bidden!’ riep hij uit, mompelend: ‘Als jullie maar wel opschieten, klootzakken.’

Was het bloed nog steeds te zien? Of begon het te vervagen, als een te kort gefixeerde foto?

Zij hadden zich bij Rog beklaagd over Thieus rol als kassier. ‘Dit kan ons madonneke niet bedoeld hebben,’ zei Mathilde. ‘Dat mijn man er een bisnis van maakt. Dat kan Zij daar in de hemel niet goedkeuren. Zij wil toch een heiligdom, een woning waar Zij rust kan vinden bij de vrouwen die echt van haar houden. Dat vindt u toch ook, meneer pastoor?’

‘Ik zal met hem praten,’ had Rog beloofd.

Zij hadden wel gezien dat zijn hoofd er niet bij was, dat het hem niets kon schelen wat Thieu met het geld deed. Maar hij mocht het madonnageld toch niet verhoereren! Wat moest de Maagd daarvan denken? Als Zij Thieu in zijn blote kont op een vrouw van lichte zeden zag. Het was Haar geld en als Zij er zo'n bestemming aan had willen geven, was ze wel komen bloeden in een bordeel.

Toen zij het korte bezoek aan de pastoor overdacht, was Mathilde ineens niet langer zeker van zichzelf. Want onverhoeds keerde Verhallen terug op haar netvlies. En of zij wilde of niet, maar opnieuw begreep zij de blik in de ogen van Rog en de vader van Agnes. Zo werd zij het verdriet gewaar dat om de mannen zweefde, zelfs om Thieu; alleen begreep zij niet waar deze treurigheid vandaan kwam.

Zij ging een nieuwe pot koffie zetten in de keuken. Lidie liep met haar mee.

‘Wat er ook gebeurt met Thieu,’ zei haar vriendin, ‘over geldgebrek hoef jij niet meer te klagen.’

‘Dat weet ik wel,’ knikte Mathilde. ‘Zolang de madonna bij ons is, zal ze voor ons zorgen.’

‘Ik weet het wel zeker.’ Lidie boog zich naar Mathilde toe en fluisterde haar iets in het oor.

[p. 208]

‘Nu meteen?’

‘Schiet maar een beetje op,’ zei Lidie.

Onder de handdoeken in de linnenkast bewaarde Mathilde een doosje met overgespaard huishoudgeld voor als de nood zou toeslaan. Met Thieu wist je het nooit. Er zat bijna duizend gulden in het doosje. Die stak zij in haar portemonnee; beneden hoorde zij haar vriendin met Thieu praten.

Nadat zij het huis hadden verlaten, liepen zij naar de bushalte om in de nabijgelegen provincieplaats een nieuwe jurk en ook schoenen te kopen, ter meerdere glorie van de madonna, die zij als gastvrouwen op passende wijze behoorden te vertegenwoordigen.