Bloedmadonna

[p. 197]

Sacrale momenten

‘Angst und Not sind der Christen Tränenbrot,’ zong het koor. Dantzigs toch al broze humeur zakte naar een dieptepunt.

‘Heb je goed geslapen?’ vroeg Patries.

Het was precies de vraag die zij haatte. Zij sliep nooit goed. Sinds haar jeugd ervoer ze de nacht als een gapend gat waar zij voor een groot deel klaarwakker doorheen moest kruipen om weer uit te komen in de ochtend. Maar vreemd genoeg herinnerde zij zich uit de afgelopen nacht niets van die dagelijkse routine. Alsof iemand haar met een geheugenloze blindheid had geslagen.

Een uur geleden was zij wakker geworden, had zich teruggevonden tussen de lakens, geheel naakt, zij droeg niet eens een onderbroek. Haar kleren lagen keurig opgevouwen op een stoel, ondergoed en kousen bovenop. Zij had het dekbed tot over haar oren getrokken en probeerde zich te herinneren wat er de avond daarvoor was gebeurd. Zij hadden iets gedronken. Niet ongebruikelijk in haar leven. Daarna had Patries tegen haar aan gepraat. Patries streelde haar wang en zei: ‘Wat moet dat zwaar zijn.’ Dat herinnerde zij zich. Maar wat was zwaar? Dat herinnerde zij zich juist niet. Haar leven, was het haar leven? Had zij het zware levensverhaal verteld? In dat geval hadden zij veel gedronken. Maar daarna. Zij ademden dus drank uit, haar gezicht zo dichtbij dat van Patries dat zij elkaar konden kussen. Maar dat hadden zij niet gedaan. Zij had nooit een vrouw gekust anders dan vluchtig op de wangen. En zij was het niet van plan. Zij hield niet van vrouwen. Vrouwen waren zacht en week en vrouwen die dicht op elkaar zaten, zouden ongetwijfeld gaan zeuren. Over haar mochten ze alles zeggen, maar niet dat.

‘Mag die muziek zachter?’ vroeg ze. ‘Ik word er droevig van.’

Droevig van de muziek, als een puber. En toch draaide zij onafgebroken muziek als ze werkte. Charlie Parker, nerveus getoeter als zij in de stemming kwam, de woorden uit haar losschoten, zinnen vormden, ongekende verbindingen met elkaar aangin-

[p. 198]

gen. De woorden spetterden en vatten vlam. In het vuurwerk dat zij ontketenden kwam een beeld tevoorschijn, het grootste geluk dat zij kende.

Op meer sacrale momenten luisterde zij het liefst naar ijle stemmen, behorend bij gedegen opgeleide zangeressen. Nonnen zongen vals.

Ze hield ervan als het toeterde en swingde; haar moeder hield van Mozart. Ook die was veel te vroeg gestorven.

Wachtend tot zij zich sterk genoeg voelde om de ochtend in te gaan, had zij omzichtig haar lichaam betast. Alsof zij tekenen zou vinden die haar vertelden wat er de vorige avond gebeurd was, nagelkrassen, blauwe plekken; zij vond niets van dat alles.

Wat had zij gedaan, welke verplichting was zij aangegaan?

Op een kastje had Patries badhanddoeken gelegd. Ook een tubetje tandpasta en een borstel, meegenomen uit een vliegtuig. Er lag zeep op haar te wachten, zelfs een paar blokjes Engels badzout, weeë geuren waarvan zij nooit gehouden had.

De kamer had een eigen badkamer. Zij ging rechtop zitten en zag dat het een meisjeskamer was; de posters van mannelijke filmsterren met ontblote bovenlijven deden haar bijna blozen.

Lang had zij onder de douche gestaan. Maar ook onder de aangenaam harde straal kwamen de herinneringen niet terug.

Had zij goed geslapen? Zij was in een soort coma geraakt en voordat het zover was, had alles met haar kunnen gebeuren, alles wat ze haar vertelden of probeerden wijs te maken.

Zij ging aan de keukentafel zitten. Patries roosterde brood voor haar. Een glas sinaasappelsap liet zij in één teug naar binnen lopen. Opeens had ze dorst als een nijlpaard.

‘Ik heb slecht geslapen,’ zei Patries. Zij rilden tegelijk. ‘Wacht, ik zet de thermostaat hoger.’ Patries glimlachte naar haar. ‘Ik kan slecht slapen als ik gedronken heb.’

‘Ja,’ zei ze, ‘ik ook.’

‘Het was maar goed dat Willem zo laat thuiskwam.’

Wie was Willem? Waar hing hij uit? Willem zat in een boom, loerde door het raam van zijn eigen slaapkamer naar binnen en floot als een vogel.

‘Het was de fijnste avond van mijn leven,’ vervolgde Patries.

[p. 199]

‘Het feit dat je hier zomaar aanbelde. Iemand als jij, zoals ik zelf zou willen zijn als ik talent had.’

‘Talent is niets,’ kon Dantzig nog uitbrengen. Zij sloot haar ogen tegen het veel te felle ochtendlicht. Zoveel avonden zonder talent. Ieder jaar driehonderdvijfenzestig. Om de vier jaar een extra. Zij wilde gaan rekenen, op dat moment begon de hoofdpijn. Binnen de kortste tijd draaide Patries voor haar ogen.

Met slappe knieën stond zij op en wankelde.

‘Wat doe je nou?’

Patries stond naast haar, ondersteunde haar. Even later was zij terug in de meisjeskamer.

‘Doe je schoenen uit.’

‘Niet mijn kousen.’ Zij liet zich achterover glijden; langzaam zakte zij weg in een oneindig gat.