Bloedmadonna

Zoektocht

Toen het beeld van de bijna catatonische Verhallen haar vaak genoeg was verschenen, begon Hanna in te zien wat er de nacht volgend op de ontdekking van de moord met haar gebeurd was.

[p. 131]

Maar het maakte in principe niet uit op welk moment dit begrip over haar kwam. Het ging er alleen om dat zij het langzaam gegroeide inzicht over de constructie die haar geest gemaakt had, kon verwoorden. In die constructie verbond zij haar eigen geschiedenis met die van Agnes. Het meisje fungeerde als een zoeker op haarzelf Scherp gesteld kon ze haar eigen woede onder ogen zien en begreep zij de bijna wanhopige manier waarop Agnes zich uit de voeten maakte met Franske. De verbinding tussen haar en Agnes kwam als een inval, en zelfs als een die haar gelukkig maakte, zoals een schilder die ontdekt dat de lijnen en de kleuren die hij heeft verbonden plotseling een diepere betekenis krijgen. Het was een verbinding die ontstelde en opwond tegelijk.

Toen zij dus begreep wat haar in Uffel overkomen was, zag zij welke mogelijkheden zich in de nacht van Agnes' dood voor haar hadden geopend, ondanks het ongemakkelijke besef dat zij het dode meisje voor haar eigen doelstellingen gebruikte. De woorden waarin zij de gebeurtenissen in Uffel optekende, weerspiegelden haarzelf, op de meest heldere manier die zij ooit had gezien. Het verwoorde inzicht flonkerde als bergkristal, en de hardheid van het materiaal vergrootte haar zekerheid en zette haar ertoe aan de reis in zichzelf te vervolgen.

Ook verwonderde zij zich over de hysterie die kleefde aan de kortstondige verbinding tussen haar eigen geschiedenis en die van Agnes en haar vader. Dit had zij werkelijk gezien: achter zijn gesloten blik zocht Verhallen wanhopig naar zijn doden. Vooral die zoektocht herkende zij.