Bloedmadonna

[p. 129]

De politieman

Wadman kreeg versterking, tien rechercheurs werkten aan het onderzoek. Vier van hen, onder wie hijzelf als leider van het onderzoek, deden in Uffel navraag naar Agnes. Enkele zaken stonden inmiddels vast. De scooter vertoonde geen beschadigingen. Zij moest uit zichzelf gestopt zijn nadat iemand haar aandacht had getrokken. Daarna had zij waarschijnlijk de scooter op de grond gelegd, of iemand had dat voor haar gedaan. In tweede instantie, dit laatste met grote waarschijnlijkheid maar niet onomstotelijk bewezen, was de scooter verplaatst, in haast. Als iemand, de dader, hem had willen verbergen, dan had hij het waarschijnlijk uit tijdgebrek onzorgvuldig gedaan.

Dat het meisje niet was aangerand, had Wadman zonder onderzoek onmiddellijk verondersteld. De politiearts vond dan ook geen aanwijzingen van recent seksueel contact. Het bericht van de moord had zich vanzelfsprekend razendsnel verspreid. Om elf uur 's ochtends kwam er een telefoontje van de eigenaar van de disco Sjanzibar, in Elchem. Die had haar die avond om een uur of tien gezien, alleen kon hij niet zeggen tot hoe laat zij was gebleven. Van de disco tot aan de plaats van de moord was het, in een rustig tempo, op de scooter niet meer dan een kwartier rijden. De arts stelde het tijdstip van overlijden op omstreeks middernacht. Wadman had een van de rechercheurs naar disco Sjanzibar gestuurd, in de hoop dat deze samen met de eigenaar een lijst met namen van vaste bezoekers kon opstellen.

Had Agnes zich ergens in de buurt van de disco met iemand afgezonderd en had een jaloerse mededinger, die wist welke weg zij zou nemen, haar later opgewacht? Geen enkel bewijs. De plaats van de moord vertoonde geen sporen van andere scooters, of auto's. Het lange gras was niet door een groep mensen platgetrapt. Er viel trouwens helemaal niet veel te zien. Ja, er lag een leeg sigarettenpakje, maar dat was verweerd door de regen.

Wadman ging de pastoor zoeken. Deze werd voor de deur van de kerk geïnterviewd door een dame van een nieuwsjour-

[p. 130]

naal. Rog was die dag niet met zijn gedachten bij het beeldje. De verslaggeefster wilde weten of hij een verband zag tussen het bloeden en de moord. Ze zei: ‘Het bloed komt uit een vreemde plaats.’

‘Vindt u dat?’ Rog wist niet anders te antwoorden.

‘Andere madonna's bloeden alleen uit hun ogen.’

‘Dit is onze madonna,’ zei Rog, zonder te beseffen hoe parmantig dat klonk. ‘Onze madonna,’ herhaalde hij. ‘De madonna van Uffel.’

De verslaggeefster dankte hem voor het commentaar en richtte zich tot de camera. ‘De madonna van Uffel,’ sprak ze met nadruk. ‘Maar welke duistere rituelen spelen zich af in het dorp? Of is hier toch sprake van hogere inmenging en staan wij, zonder het te beseffen, voor een goddelijke openbaring waarvan de betekenis zich voorlopig alleen maar laat raden?’

Wadman was katholiek opgevoed en daarom kon ook hij zich gedurende korte tijd niet onttrekken aan de indruk die het beeldje op hem maakte. Bloed onder het oog en bloed op de buik. Had een ziekelijke geest dit bedacht? Zo niet dan moest ook hij eraan geloven, ofwel zonder omwegen de goddelijke waarheid aanvaarden. Maar waar bleef hij in dat geval als politieman?

Een vermetele en uiteindelijk misschien waanzinnige gedachte kwam in hem op. Zou het bloed van de madonna overeenkomsten kunnen vertonen met dat van het meisje? Van bloedonderzoek wist hij voldoende om te weten dat een nauwkeurig antwoord op die vraag een utopie was.