Bloedmadonna

Een bewijs

Verhallen drentelde door het huis, op zoek naar karweitjes. Hij keek in de afwasmachine, die nog niet voor een kwart gevuld was. Van de vuile borden had ook zij gegeten, van de vier vorken die er stonden had Agnes er twee in haar mond gehad. Een waterglas vertoonde de afdruk van haar lippenstift.

Hoewel hij wist dat dit verkeerd was, een heilloze weg, pakte hij het glas uit de machine en bracht het naar zijn werkkamer, meer een rommelhok, waar een boekenkastje stond, een tafel en een rek met dingen die hij bewaarde. Een zaklantaarn, uit de tijd

[p. 127]

waarin zij kampeerden. De batterij was leeg; hij knipte het ding een aantal keren aan en uit. Vaak had hij 's nachts zijn tent verlaten om in het kleine tentje naast hen te controleren of zijn dochter rustig sliep. Iedere keer opnieuw opgelucht ging hij terug naar de grote tent, waar zijn vrouw de slaapzakken aan elkaar had geritst. Langgeleden; buiten schreeuwden nachtdiertjes. Zijn vrouw hield hem vast; hij hoorde de wind door de bomen. Alles was hier zoveel dichterbij. Hij streelde zijn vrouw door het haar. 's Ochtends opende het kind de tent, een witte handdoek om haar schouders. De kleine restaurants, terrasjes, tekens van welbehagen en liefde. In een andere tijd, die niets van doen had met deze.

Waarom was uitgerekend zíjn vrouw doodgegaan toen Agnes nog geen veertien was? Andere mannen hielden nauwelijks rekening met hun echtgenotes, leidden eigen levens, beschouwden hun vrouw als een verzekering tegen de wanorde in huis, als een oppas voor de kinderen; hun vrouwen waren er slechts voor de onaanzienlijke taken, ze mochten de kerstmaaltijd koken, de ouders ontvangen, zorgen voor gezelligheid. Zijn vrouw en hij hadden allang geen ouders meer, zij richtten zich op elkaar, in een kleinere wereld dan die van zijn relaties, maar wel de wereld van henzelf.

Het was allemaal voorbijgegaan. Gedurende de vijf maanden van haar ziekte had hij haar zoveel mogelijk zelf verzorgd; hij had haar gewassen, op het laatst gevoerd. Onder zijn handen had hij haar zien terugkeren in de kindsheid, en hij was bijna jaloers op haar, omdat zij hem daar niet meer toeliet. Hun dochter was steeds in de buurt, en toch ook niet; een schim in het huis, de slaapkamer waar haar moeder lag zoveel mogelijk mijdend. Zij toonde geen emotie, ook niet tijdens de begrafenis. Niets liet zij hem merken van verdriet. Eens zocht hij in haar kamer naar een dagboek, een bewijs dat zij zich afsloot, dat zij zich had teruggetrokken in een eigen wereld, waar liefde en verdriet op papier met elkaar om de eerste plaats streden. Maar zij had geen dagboek, zelfs niet een album met foto's van degene die haar toch het meest nabij moest zijn geweest.