Bloedmadonna

[p. 118]

Rimpelloos water

Hanna viel opnieuw in slaap en droomde dat zij op een schip zat; de enige reis die zij ooit per boot gemaakt had was een overtocht naar een waddeneiland. Het schip waarover zij droomde werd bestuurd door honderd roeiers, in twee lagen boven elkaar; bootslieden gaven het ritme van de slag aan. Zelf zat zij op het achterdek; een diepblauwe zee. Zij voelde zich gelukkig, hoewel de gedachte dat mensen zich voor haar in het zweet werkten, en niet uit vrije wil, op de achtergrond gereedlag om haar een ongemakkelijk gevoel te geven. Toch genoot zij van het tochtje, dicht langs de kust, waar soms een paar witte huisjes opdoken, terwijl zij half en half ook een kerktoren verwachtte. Maar de droom speelde zich in vroeger tijden af, zodat zij eerder een arena zou zien en het gebrul horen van leeuwen. Alles kon in de droom, waarin zij langzamerhand tot een vorm van bewustzijn kwam, zodat zij wist dat het niet waar was wat er met haar gebeurde. Twee mannen kwamen met een kan limonade; het was een heerlijk idee dat zij hier op haar wenken bediend werd en vooral dat het schip verder schoof over het bijna rimpelloze water, dat ze straks aan wal zouden gaan en dat zij dan zou weglopen, haar eigen leven in, waar het misschien was gaan regenen en waar de limonade verkeerd was gevallen, zodat zij een wee gevoel in haar maag had. Alles was goed, zij hoefde niet van boord, zelfs niet als zij geland waren. Zij sloot haar ogen en stelde zich haar leven voor. De bevolking van de haven waar het schip straks binnenliep zou haar binnenhalen met bloemenslingers. Zij zouden haar naar een groot huis brengen en alvorens zij aan tafel verscheen, zou zij in een aangenaam lauw bad stappen, dat haar huid zou ontdoen van het zout dat zij had uitgezweet.

En terwijl zij langzaam ontwaakte, begreep Hanna dat deze droom niet vanzelf was gekomen, dat hij was voortgekomen uit haar jeugd, een boek dat iemand haar had voorgelezen, en dat zij had gekoesterd omdat het beeld van een schip haar rustig maakte, de nachtmerries verdreef, de toekomst mild deed schijnen, vertrouwd en zonder pijn.

[p. 119]

Vaak had haar moeder gesproken over een cruise op de Middellandse Zee. Het was er nooit van gekomen. Om haar man voor het idee te winnen stelde zij exotische aanlegplaatsen in het verschiet en zelfs een bezoek aan het Dal der Koningen. Maar Hanna's vader had het plan steeds afgehouden. Hij zei dat hij het niet kon betalen. Maar hij hield niet van water. Op het vasteland, en vooral in Frankrijk en Italië, hadden zij met hun drieën heel wat afgereisd. Aan het einde van iedere vakantie gingen zij naar de kust. ‘Gaan jullie er maar op uit,’ zei haar moeder. Doodmoe leek zij soms, als ze haar 's middags ophaalden van het strand. Later konden ze terugrekenen en schaamden ze zich een beetje omdat zij niet bij haar waren gebleven. Overal waren ruïnes, muren die bescherming hadden geboden, een waterput die al eeuwen geen dienst deed. Hanna hoefde haar ogen maar te sluiten of de Romeinse cohorten marcheerden recht op haar af. Ze zochten naar de voortgang van een aquaduct, daar waar de brokken steen nog in de grond zaten. Generaties door het zand bedolven; soms groeiden er wijnstokken.

Ontegenzeggelijk deed haar vader haar voor hoe zij haar nieuwsgierigheid kon prikkelen. Vanzelfsprekend ging zijn belangstelling vooral uit naar behuizingen, locaties waar mensen waren samengekomen, de toestand in de wereld hadden besproken, plannen gesmeed om het leven eens en voor al ten goede te doen keren. Vuurplaatsen, oude kroegen, het bordeel in Pompeji waar hij tot zijn woede niet in mocht. Zijn eigen nieuwsgierigheid mocht hem dan geen grenzen stellen, de autoriteiten deden dat wel.