Bloedmadonna

Furie

Hanna had als enige met eigen ogen waargenomen hoe het bloed verscheen. Dat vertelde zij Smeets. De bloeddruppel vormde zich op de buik van het beeldje - de onderbuik.

‘Kun je dat herhalen.’

‘Het bloed kwam uit de vagina. Zo lijkt het.’

‘Door haar jurk heen?’

De madonna droeg geen jurk. Haar kleed was immers geschilderd. Het kleed van de madonna en haar lichaam waren een. Ze bestonden uit kalk en daaroverheen zat een laagje porselein.

Smeets gebood haar in Uffel te blijven. Nog voor het zakken van de krant verwachtte hij een uitgebreider reportage. Daarna anderhalve pagina met een grote foto voor een van de bijlagen later die week. Hij zond een fotograaf; die zou binnen het uur arriveren. De fotograaf kreeg een laptop voor haar mee.

‘En neem contact op met de bisschop. Die heeft het niet op menstruerende madonna's.’ Hij lachte hardop. ‘Doet hem te veel denken aan zijn dochter.’

Zij nam een van de drie kamers die hotel De Zon zijn gasten kon bieden. Een ervan werd doorgaans als opslagruimte gebruikt. De overige twee stonden ter beschikking van de spaarzame bezoekers van het dorp die er langer dan een uur verkozen te blijven. Hanna's kamer was een somber hol met verschoten streepjesbehang. Door de wasbak liep een bruine streep. De we bevond zich aan het einde van de gang.

Om de muffe lucht te verdrijven, probeerde Hanna het raam te openen, dat uitzicht bood op de straat. Beneden zag zij Frans-

[p. 72]

ke lopen. Sjokkend bewoog hij zich voort, zijn armen gestrekt langs zijn zijden, zijn handen als minuscule vleugels naar buiten gekeerd.

‘Franske!’

Hanna zwaaide naar hem. De jongen bleef staan.

‘Ik woon hier,’ riep ze. ‘Wacht even, ik kom naar beneden.’

Zij trok de deur van de kamer achter zich dicht zonder hem af te sluiten. Alsof zij hier thuis was. Het liefst wilde zij weg uit Uffel, zo snel mogelijk terug naar de stad. Wat gaf haar dat onbestemde gevoel? Ongedurig voelde zij zich, niet op haar plaats. Alsof zij hierheen verbannen was, waar madonna's bloedden zonder dat de bloedhond die de kerk stuurde met een triomfantelijk gebaar het geheime apparaatje tevoorschijn kon brengen dat dit menselijk gedrag in gang had gezet. Zodat de mogelijkheid bleef dat zij deelgenoot was van een kosmisch gebeuren. Daar geloofde zij niet in. Punt uit. Voor alles bestond een verklaring; als er dingen waren tussen hemel en aarde waarover mensen met ontzag spraken, dan was het alleen maar omdat ze die niet begrepen. God bestond niet. Daarom intrigeerde Gregorius haar; zij had meteen gezien dat hij de vertoning net zo mal vond als zij.

Zij ontvluchtte de kamer, naar de enige voor wie zij in deze omgeving gevoel kon opbrengen. Was het omdat Franske op een vanzelfsprekende manier de idiotie van het wonder accentueerde?

Hij had op haar gewacht.

‘Ben je gaan wandelen?’ vroeg ze. ‘Waren er te veel mensen in het huis?’

‘Franske vliegeren,’ zei Franske. Hij glimlachte bij het uitspreken van de twee woorden.

‘Staat de madonna nog steeds in de kamer?’

Dat zij geen zinniger vragen wist te stellen, ergerde haar. Waarom leerden journalisten geen technieken voor het interviewen van geestelijk gedepriveerden? De helft van de mensheid behoorde tot die groep.

‘Zullen we een eindje gaan wandelen?’ vroeg ze daarom. ‘Dan moet je mij iets vertellen over je moeder. Zit zij vaak bij de madonna? Dat denk ik wel.’

[p. 73]

‘Franske naar Agnes,’ zei Franske.

‘Weet je dan waar Agnes is?’

De jongen knikte.

Zij wist dat het niet sympathiek was, en zeker strookte het niet met de journalistieke moraal die zij moest ophouden, maar de blik die de jongen op haar wierp zette haar ertoe aan verder te gaan, alsof dit onzinnige gesprek bij zou kunnen dragen aan de ontraadseling van het gedrag van de madonna.

‘Waar is Agnes dan?’

‘Pastoor weg.’

‘Hoe bedoel je dat?’ vroeg zij. ‘Ik loop een eindje met je mee. Vertel je me over de pastoor, Franske.’

‘Pastoor boos.’

Franske keek haar aan. Zijn gezicht was rood geworden.

‘Vind je de pastoor niet aardig, Franske?’

‘Ja,’ antwoordde hij. ‘Pastoor.’

Hanna bleef staan. Zo kon dit gesprek nog wel even doorgaan. Zij keek in de naar regen tenderende lucht. Die paar tranen waren niet voldoende. Misschien zou er bloed uit de hemel komen, een eeuwenlang opgespaarde menstruatie die neerklaterde als bewijs dat Maria wel degelijk een vrouw was, altijd geweest.

Hoe kon zij het verschijnsel anders duiden?

Opeens besefte zij dat haar gedachten al aan het beeldje begonnen te wennen. Maar het laatste wat zij wilde was een wereld die haar in de maling nam, die haar meesleurde in een krankzinnige reidans.

Als het bloeden binnen een maand niet terugkwam, zou Smeets haar wel eens kunnen opdragen zich in Uffel te vestigen tot het beeldje een dikke buik kreeg.

Langzaam liep zij met Franske door het dorp. In de buurt van de kerk bleef de jongen staan.

Uit een zijstraat was iemand op hen af komen lopen. Zij stond er opeens, midden op straat, de handen op de heupen.

‘Wat moet jij met Franske?’ vroeg Agnes.

Hanna bleef staan. In een oogwenk schatte zij de situatie, de stemming waarin het meisje verkeerde; tegelijk konden enkele

[p. 74]

parafernalia haar niet ontgaan. Agnes droeg een openhangend donkerblauw katoenen jack, daaronder een wit t-shirt, dat zij strak in haar spijkerbroek had gestopt, en daarover een verschoten vestje. Zij had haar lippen zorgvuldig lichtroze opgemaakt. Zo zag zij er anders uit dan vanmorgen. Het kostte Hanna moeite te beseffen dat het bijna om een kind ging - te oud voor haar leeftijd. Het meisje deed haar aan een boze bloem denken, hoewel zij die strikt genomen niet kende.

‘Waarom doe je zo onvriendelijk.’

‘Wij hebben hier niemand nodig.’

‘Dat kan nu eenmaal niet anders,’ wilde zij met een plotseling geduld de werking van de pers uitleggen. Agnes gaf haar geen kans. Zij stak haar hand uit, naar Franske. ‘En jij gaat met mij mee.’

Franskes blik verried geen begrip. Traag deed hij een stap vooruit.

‘Schiet een beetje op,’ gebood Agnes.

Franske verzette nog een stap. Hij keerde zich om naar Hanna en glimlachte, dat wil zeggen: het leek op een glimlach.

Agnes verwaardigde haar verder met geen blik. Ruw greep zij Franske bij de arm en liep met hem weg. Hanna keek hen na; naast de logge jongen leek zij nog ranker en begeerlijker. Toen het meisje en de jongen bij de volgende hoek rechtsaf waren gegaan, stond zij alleen in de verlaten straat. Was het uit medelijden met dit door God verlaten oord dat de madonna was gaan bloeden?

Zij dacht aan haar vader. De gedachte kwam als een overval. Zij stelde zich voor dat zij hier met hem liep. Er hing een zekere kilte in de straat; ook herinneringen kozen hun eigen tijd om te bloeden.