Bloedmadonna

[p. 56]

De tweede tuin

Haar vader had haar meegenomen naar een grote villa op een kaap. Het gebouw lag in een zorgvuldig gecultiveerde tuin, die eindigde bij de zee. Bij de wandeling door de tuin merkte zij dat de namen van de planten haar fantasie in beweging brachten. Via de kruidentuin liep zij het bordes op van de villa die het middelpunt vormde van dit ooit door particulieren ingerichte paradijs. Zoals eens de bezitster van dit alles, zette zij zich onder de ronde koepel van een uitbouwtje van het terras, een soort theehuis, en keek uit over de zee, waar langgeleden schepen dicht langs de kust hadden gevaren, geladen met olie en wijn. Dit was een romantische tuin en ook de oorspronkelijke bewoners hadden dit zo gevoeld, gezien de Romeinse grafornamenten die ze in de tuin hadden laten zetten, niet als memento mori, maar ter verhoging van het genoegen, de lust. Dwars door de tuin liep de via Aurelia, in de oorspronkelijke smalle vorm, zonder de bestrating uit latere tijden. Zij stelde zich de heirscharen voor die over de weg waren getrokken, waarschijnlijk veel meer een zootje ongeregeld dan zij op school had geleerd. De smalheid van de weg gaf haar in ieder geval een idee van de omvang van de troepenverplaatsingen. De weg was voor bezoekers afgesloten, zij kon hem alleen vanaf een bruggetje zien liggen. Hij lag daar als een relict; zij verlangde ernaar juist op dat pad te lopen, alsof dat haar rechtstreeks met het verleden zou verbinden.

‘Their soul shall be as a watered garden and they shall not suffer anymore,’ las zij op een pompeus gedenkteken voor de allerlaatste bewoonster. Nadat zij de tuin na het eerste bezoek had verlaten, wilde zij er per se nog een keer naartoe. Zij verwonderde zich er al niet meer over dat haar fantasie zoveel kracht had. Het leek alsof die alleen maar toenam. Zij wilde terug naar de tuin, gewapend met een opschrijfboek. Zij wilde haar indrukken verwoorden. Pas later had zij min of meer begrepen dat zij haar herinneringen wilde ordenen. Bij een tweede bezoek aan de tuin schreef zij namen op, zonder speciaal op de erbij be-

[p. 57]

horende planten en bomen te letten. ‘Paeonia suffruticosa’ schreef zij van het bordje over, alleen omdat de klanken haar bevielen; ‘Hebe hulkeana’, die misschien zou uitgroeien tot een monsterlijke plant. Bij de ‘Duranta erecta’ noteerde zij dat die kleine lila bloemen had, maar de ‘Cycar revoluta’ intrigeerde haar weer alleen door de naam, evenals de ‘Agapanthus praecox’ en de ‘Nolina longifolia’. Vanaf het monument liep zij over de stenen trap die de tuin van boven naar beneden recht doorsneed in de richting van de zee, waar een bar was gebouwd. In de wc hoorde zij het zeewater tegen de kust slaan. Nadat zij een espresso had gedronken, liep zij in brede lussen omhoog. In de omheining rond de tuin, naast de via Aurelia, stond een hek open. En opeens stond zij op de oude Romeinse weg. Een scherpe vreugde doorsneed haar. Hier wandelde zij bijna tweeduizend jaar na de aanleg over een van de beroemdste wegen ter wereld. Zij kon het gevoel niet onder woorden brengen. Toch wist zij zeker dat haar dat eens zou lukken, dat alleen al de poging daartoe op de een of andere, nog onbegrepen, manier een rechtvaardiging voor haar leven was. Dit gevoel keerde in haar terug toen zij als eerste de nieuwe bloeding van het beeldje te zien kreeg.