Bloedmadonna

Nieuwe aanwas

Vanuit café Smoock ging Hanna voor de tweede keer in de richting van het huis van de Coumansen, zonder de verwachting dat zij iets nieuws zou tegenkomen waarmee zij het dunne onderwerp enig gewicht kon geven. Als je geen hoofdlijn voor een verhaal kunt vinden, luidde een van de eerste lessen op de krant, dan moet je een zijpaadje vinden dat je naar de hoofdweg brengen kan. Dat was gemakkelijk gezegd. Uffel bezat veel zijpaden. Vele daarvan kwamen in de velden uit. In de verte liep de snelweg. Hanna hield van glooiende landschappen, die beweging suggereerden.

Hoe zorgde een beeld voor de aanmaak van tranen? Sommige beelden werden aan het huilen gebracht door een pompje. De madonna van Civitavecchia huilde echt bloed, maar dat was wel afkomstig van een man. Was dit het bloed van de Zoon, die tranen bloedde via het oog van Zijn moeder? Snel had Hanna het archief van de krant geraadpleegd. Daarin vond zij niets nieuws.

Zagen mannentranen er anders uit dan die van een vrouw? Zij had nooit een man zien huilen.

Een wandeling door het dorp kostte voor degene die doorliep

[p. 46]

niet veel meer dan vijf minuten; alleen 's zomers was het af en toe vol in Uffel. Dan slenterden toeristen door de eeuwenoude straten, bezochten de middeleeuwse kerk en wensten zichzelf geluk met het feit dat zij straks weer weg mochten. Uffel was het soort dorp dat je bij voorbaat herkende, een déjà vu uit bejaarde schoolboekjes, waar kinderen op klompen een onveranderlijke wereld suggereerden. Misschien kon zij de formulering gebruiken in haar stuk, in de hoop dat deze zin het voorstellingsvermogen van de lezers in beweging zette. In dat geval had zij het juiste zijpad gevonden.

Nog een tweede keer liep zij het dorp door. Als vanzelf kwam zij uit in de straat waar de Coumansen woonden.

Voor het huis met de madonna stond een auto. De man die uitstapte en in grote haast naar binnen ging, leerde Hanna enkele minuten later kennen als de burgemeester. Ook de pastoor arriveerde, op de fiets. Toen zij naar binnen waren gegaan, kwam Franske naar buiten, een katoenen vlieger in zijn hand. Met het speeltuig vormde hij een kleurrijke en zelfs vrolijke combinatie; ook zonder zijn vlieger mochten de meeste mensen hem graag, voelden de neiging hem te verwennen, stonden stil om een, zij het eenzijdig, praatje met hem te maken. Wie hem zag geloofde onmiddellijk dat hij gelukkig was en zou er zelfs naar kunnen verlangen net als hij te zijn, zorgeloos slenterend, een ode aan de eeuwige vakantie.

Binnen weende de madonna opnieuw bloed.