Bloedmadonna

Kijk naar mij

Op de dinsdagochtend voorafgaande aan de dag van Hanna's vertrek naar Uffel, was mevrouw Coumans naar beneden gegaan om het ontbijt voor haar man te maken. Het was half zeven. De meesten van haar buurvrouwen troffen op dat moment van de dag hun katten, die zich loom uitrekten en hun staart om de benen van het vrouwtje krulden. Mevrouw Coumans hield niet van katten. Zij opende de deur naar het kleine tuintje, keek omhoog naar de lucht, waarin zware wolken hingen en legde de drie stappen af naar het mariabeeldje in de kleine, door haar man eigenhandig gemaakte grot. Voor het beeldje liet zij zich op een

[p. 21]

knie zakken en raakte de bovenkant van de grot aan. Hierna richtte zij zich tot haar troosteres, zoals op andere dagen. In materiële zin durfde zij Maria niets te vragen, daarom verzocht zij snel en zonder haar lippen te bewegen - boven opende Thieu het raam van de badkamer - om voldoende kracht voor de komende dag. Zij bad ook voor Franske. Mevrouw Coumans sloot haar ogen en opende ze meteen weer. Het rechteroog van de madonna was opgezwollen; een bokser in de ring, - zij durfde de vergelijking niet af te maken.

De mond van mevrouw Coumans viel ook letterlijk open. Zo leek zij een beetje op Franske, in zijn meest onnozele momenten. Met gesloten mond, strak voor zich uitkijkend, was hij merkwaardig genoeg nog altijd een beeldje.

Zij liet zich op haar knieën zakken en keek ongelovig naar het beeldje. Maar de madonna nam haar bij de hand, zij voelde heel direct de warmte en de lichte druk op haar nog stijve vingers. ‘Kijk naar mij,’ fluisterde de madonna, zonder stem, het was voldoende dat mevrouw Coumans wist wat Maria van haar verlangde.

Toen zij beter keek, zag zij dat het beeldje geen verwonding aan het oog had opgelopen. De madonna weende bloed; zij strekte haar vinger uit naar het oog, zonder dat zij het durfde aanraken. Daarna zag zij dat het bloed nog nat was. Ondanks de snel groeiende zekerheid dat zich iets bijzonders in de tuin had afgespeeld, raakte zij de natte plek toch even aan en bracht haar vinger naar haar neus. De vinger geurde licht maar onmiskenbaar naar rozen.

Mevrouw Coumans vouwde haar handen en huilde. Tegelijkertijd begon zij te bidden. ‘Heilige Maria, beschermster van ons zondaars,’ bad zij, ‘dank u. Dank u wel. Dank u.’ Meer kon zij niet uitbrengen; meer had zij niet kunnen bedenken.

Hoewel zij het beeldje niet alleen wilde laten, liep zij struikelend het huis binnen en commandeerde Thieu onmiddellijk naar beneden.

Haar echtgenoot kwam met zijn hemd uit zijn broek de trap af en vroeg wat er aan de hand was. Hij dacht aan een ongeluk, iets met zijn zoon; daar dacht hij al achttien jaar aan. Maar Frans-

[p. 22]

ke sliep nog, zoals iedere ochtend, met zijn linkerhand tussen zijn benen.