Bloedmadonna

Een wrede meester

In de laatste week van 1985 had Vassula Ryden, voormalig tenniskampioene van Bangladesh, juist een boodschappenlijstje opgemaakt toen het potlood in haar hand uit eigen beweging be-

[p. 17]

gon te schrijven. ‘Ik ben je engelbewaarder,’ schreef het potlood. Ook de volgende maanden kreeg zij geen gelegenheid om zich tot de inkopen voor het weekeinde te beperken. Steeds leidde de onbekende, Daniël genaamd, haar hand. Geheel in de lijn der verwachtingen waren het vooral haar tekortkomingen die op papier verschenen. Na drie maanden nam Jezus in eigen persoon het schrijven over. Zelf schreef Vassula kriebelig; Jezus maakte grote rechte letters. Het voorbeeld van zijn handschrift in de krant suggereerde dat hij nog maar pas schrijven had geleerd. En er stonden hartjes tussen de woorden. Omdat Jezus in het Engels schreef, kon Vassula sommige woorden niet begrijpen. Nooit vernam zij via de boodschappen vooraf de uitslag van voetbalwedstrijden of de paardenrennen. Aan Jezus viel weinig te verdienen. Gebed en naastenliefde, daarmee moest Vassula het doen. Wel zag een kind in een rolstoel haar voor Maria aan en genas stante pede.

Toen Vassula in New York over haar ervaringen vertelde, tijdens een bijeenkomst die ook via de tv werd uitgezonden, veranderde ze op het scherm plotseling in Jezus zelf en kreeg een grote neus en een baard. Niets was uitzonderlijk genoeg als het een wonder betrof.

Hanna stopte de artikelen die zij uit het elektronisch archief had gehaald in haar tas, ging voor de spiegel staan en keek een tijdje naar zichzelf. Zij probeerde zich Jezus voor te stellen als een klein dik mannetje met grote ronde ogen en een kaal hoofd.

Maar het ging om Zijn moeder. De wenende, bloedende, altijd droefgeestige en toch zo verzorgende, troostende moeder. Meesteres van verschijningen en verdwijningen. En daarom had Hanna, hoe belachelijk ook, een beetje medelijden met haar: zij was als een pierrot, die de mensheid aankeek met een droeve glimlach, en plotseling begon ze weer te bloeden uit een oog, mannenbloed zoals bij de madonna van Civitavecchia, of gewoon hars - soms een kleurstof waarmee de eigenaar het gips doordrenkt had voordat hij er een laag vernis over had aangebracht, met een voor het onwetenschappelijk oog onzichtbaar gaatje.

[p. 18]

Lachebekje Madonna: waarom zou ze lachen, nadat ze zonder te kunnen tegenstribbelen door de Geest was genomen? Want zo kon je het ook zien. Een wrede meester die een vrouw zwanger maakt en haar opdraagt dit zonder protest te aanvaarden. Zelfs de minste onder de hoeren had meer in te brengen dan Maria.