Bloedmadonna

De eerste tuin

Zij had altijd van reizen gehouden. Haar moeder overleed aan het begin van een zomer. De eerste dagen na de begrafenis voelde zij de neiging zich voor de zon te verschuilen in een kamer op het noorden, waarvan zij de gordijnen had gesloten. Haar vader zag onmiddellijk wat er gebeurde. Hij zette haar in de auto en reed met haar naar zuidwest-Frankrijk, naar een hotel op een heuvelkam, in het gebied van de Aveyron. Achter het hotel lag een tuin, doorsneden door een pad dat zich omlaag slingerde, tot halverwege de heuvel. Met veel liefde hadden de eigenaars de tuin beplant met een veelheid aan soorten, overal bloeiden bloemen. In de tuin stonden stoelen en bankjes, waarop zij al die dagen niemand tegenkwam. Het was een volmaakte plaats om dikke romans te lezen, maar haar geest gleed weg van de woorden die anderen hadden opgeschreven. In het dorp kocht zij een blocnote en onder een boom probeerde zij een verhaal te schrijven, zonder te weten waarover het zou gaan. Daarna droomde zij dat zij 's nachts in de tuin zat te schrijven. Haar moeder kwam

[p. 15]

in haar nachtjapon kijken waar ze uithing. Ik schrijf een verhaal, zei Hanna. Doe dat maar in je eigen tijd, zei haar moeder. Maar dit was immers haar eigen tijd. Nee, zei haar moeder, het is nacht. Zo droomde Hanna dat zij in andermans tijd in een tuin zat en schreef. Maar het was haar eigen nacht waarin zij droomde. Bij het ontwaken was dat min of meer een geruststelling. Wel was zij kletsnat van het zweet. Omdat de droom haar nog niet helemaal had losgelaten, herinnerde zij zich nog iets anders. Het ging om stemmetjes die uit de boombladeren kwamen. Maar zij ving geen verstaanbare woorden op. Daarna viel zij opnieuw in slaap. Nu volgde zij haar moeder, die met een zaklantaarn voor zich uit scheen. Er was geen maan. Dikke wolken hingen laag boven de grond. Zij werd bang; zij was de tuin ingelopen bij volle maan. Hoe laat het was, wist zij niet. Zij hield de blocnote onder haar arm en liep de hellende tuin door naar het laagste punt, zonder te bedenken dat zij straks terug moest, de omgekeerde weg; soms hoorde zij in de verte een trein, waarvan het geluid vanuit het dal naar haar opklom. Zij worstelde zich hijgend omhoog, een scherp gevoel in haar keel; haar hart bonkte. Alsof het uit elkaar zou barsten. Zij stelde zich voor hoe zij hier gevonden werd, met een uit elkaar geknapt hart waarvan de brokstukken naast haar lichaam lagen, terwijl een open gat in haar borst de plaats aanwees waar het had gezeten. En dan? schoot het door haar heen. En dan, mamma?

Mamma? Aan wie vroeg zij raad? Was dat niet de moeder die haar had achtergelaten, ertussenuit was gepiept zonder nader bericht, zichzelf in haar oneindige arrogantie had verwijderd van degenen die van haar hielden. Ging dat zomaar? Bestond er geen instantie die dat had kunnen verhinderen?

Zij had de dag volgend op de droom ook werkelijk met een blocnote in de tuin gezeten. De zon zakte op een gegeven moment weg achter de heuvels; opeens leek het landschap veel minder toegankelijk. Alles was groen, met hoogstens een aantal nuances. Plotseling wilde zij daar niet blijven zitten, een onbestemde angst deed haar opstaan en omhoogrennen. Dat hield zij niet lang vol; na vijftig meter klauteren hijgde zij als een oud

[p. 16]

karrenpaard, zoals haar moeder dat noemde. Waarom zelfs hier haar moeder? Was zij in de buurt? Had zij de zon onder de heuvels getrokken? Deed zij het licht uit, langzaam, zo langzaam dat haar dochter nog maar net het veilige hotel bereiken kon? De plaats waar zij de blocnote vasthield, verried de greep van haar hand. Het papier was nat geworden. Haar benen gingen steeds moeilijker; zij durfde niet te rusten.

's Avonds was zij kwaad op haar vader. Op het terras voor het hotel bestelde hij een diner van vier gangen. En hij dronk veel wijn, drong haar zelfs een slokje op, hoewel hij wist dat zij niet van drank hield. Zij dronk water en keek naar de bubbeltjes die naar het oppervlak kwamen.

Nadat zij zich had uitgekleed sloeg zij de blocnote open en keek wat zij geschreven had. Het verhaal, dat zij bewaarde, kon zij later niet anders omschrijven dan als een serie bewegingloze beelden, die uitzicht boden op een vooralsnog ontoegankelijke wereld, waar de pijn die zij ervoer tijdens het schrijven zou worden opgelost en vervangen door iets dat licht genoeg was om haar te laten zweven, zoals Peter Pan, die altijd jong mocht blijven en daarom de bitterheid van het verval kon ontgaan. Maar de woorden die zij gebruikt had waren vol sentiment.

Nadat zij een tijdje naar haar eigen tekst had zitten staren, borg zij hem in haar koffer. Zonder precies te begrijpen waarom, beschouwde zij het als een bemoedigend teken dat zij de oude blocnote zoveel jaren later terugvond in een lade van haar vaders bureau, boven op een stapeltje papieren, onder het spoorboekje dat hij altijd op dezelfde plaats had liggen.