Bloedmadonna

Een donkere traan

Na een week die volledig gevuld was met research-opdrachten stuurde Smeets haar naar Limburg. Het kopje boven het anp-bericht had zij gezien zonder de behoefte te voelen het verder te lezen. Vanaf 's morgens negen uur had zij op het archief gezeten. De opdracht kreeg zij daarom pas in de namiddag.

Naar welke opdracht was haar voorkeur uitgegaan; waar had zij op gehoopt? Een gebeurtenis waaruit zij om een geheimzinnige, voor niemand anders traceerbare reden, iets over zichzelf zou leren. Hanna had het gevoel dat haar ontwikkeling een tijd had stilgestaan. Andere mensen verliezen eerst hun moeder en dan hun vader en vinden dan midden in dat verlies een soort steen der wijzen die ze als zichzelf herkennen. Haar moeder ging dood toen zij zeventien was. Haar schoolvriendinnen werd aangepraat dat zij daardoor een beklagenswaardig kind was. Het verlies van haar moeder had Hanna een vrijheid opgeleverd die anderen niet bezaten. Met die vrijheid wist zij zich alleen niet

[p. 13]

goed raad. Zij woonde vanaf dat moment alleen met haar vader. Hij was een alleraardigste man. Nooit hadden zij zelfs ook maar de aanzet tot een conflict gehad; zij had geen kind aan hem. Twee maanden geleden was hij getroffen door een hartstilstand, toen hij op zijn kamer zat.

Zij had niet overwogen ergens anders te gaan wonen. Wel had zij meteen een aantal van zijn zaken weggedaan, maar zijn werkkamer lag er nog bij zoals daarvoor. Hij had onder meer zijn paspoorten bewaard. Dozen vol foto's. Op een van die foto's stonden zij naast elkaar in een ruimte die haar aan de Spiegelzaal van het Concertgebouw deed denken. Maar het was ergens anders, waar wist zij niet meer. Na haar moeders dood nam hij haar geregeld mee naar concerten en soms naar de schouwburg. Zij durfde hem die genoegens niet te weigeren. Het gaf hem een goed gevoel als hij zich kon inbeelden dat hij aan haar opvoeding bijdroeg. Hij wilde zijn waarden op haar overdragen. Hij had zich voorstellingen gemaakt over haar mogelijkheden in de wereld. Tot haar achttiende moest zij om twaalf uur 's avonds thuis zijn, maar hij was doodsbang voor het conflict dat zou kunnen uitbreken als hij dit ging controleren.

Als Hanna haar vader voor een laatste gesprek kon terughalen, zou zij een flinke ruzie met hem beginnen. Omdat hij ervandoor was gegaan zonder haar te waarschuwen. Omdat hij door op zijn werkkamer te sterven suggereerde dat de dood weinig belang had. Een karweitje tussendoor, niets bijzonders. Ze wilde hard tegen hem schreeuwen, voor het eerst eigenlijk. Hem tonen dat zij wel iets kon. Hem terughalen opdat hij trots op haar kon zijn. Als dat bereikt was, mocht hij weer verdwijnen. Deze gedachte had haar voldoende moed gegeven om bij Smeets binnen te gaan.

Het anp bracht de redacties op de hoogte van een bloedende madonna. Langzamerhand ontwikkelden dergelijke verschijnselen zich tot een rage. Een donkere traan was door het porselein van het beeldje gekomen. De eerste getuigen konden vaststellen dat het rechteroog van de madonna er geheel anders uitzag dan daarvoor.

[p. 14]

Smeets vond het gebeuren hilarisch genoeg voor een bezoek aan de plaats waar het wonder zich had voorgedaan. En hij herinnerde zich Hanna's stuk over het benzinestation waar zij had staan blauwbekken.

‘Verras ons,’ zei Smeets. ‘Bericht uit de onderwereld van de menselijke geest. Sterk onze lezers in de geheel onterechte gedachte dat ze voor bijgeloof te slim zijn.’

Zelf wist Smeets veel van madonna's. Langgeleden was hij correspondent geweest in Rome, waar hij de ring van de paus had gekust. Als goed marxist had hij in gedachten zijn hand eraf gebeten.

Hanna pakte het spoorboekje. Zij hield van reizen, ook al was het voor haar werk. Al de hele dag liep zij met de nasmaak van de viergroententaart, die zij met Wolffers had gegeten.