elkaar kunt reageren, en op die manier kan je je mening bijstellen door de argumenten van een ander, welke jij de moeite waard vindt.
Meehuilen met de wolven in het bos is natuurlijk de beste manier om de grootste schreeuwers in gesprekken steeds te laten winnen. Maar af en toe moet je aan zelfbescherming doen. In dat geval is een gepast zwijgen natuurlijk altijd beter dan maar met die anderen mee te doen. Dat leidt vaak tot ongelukken. Het echte meehuilen is toch wel een beetje laf.
Ook vroeger deden mensen op deze manier aan zelfbescherming. Al voor de geboorte van Christus bestond de Latijnse zegswijze ‘cum insanientibus furere’: razen met de razenden.
In de zeventiende eeuw heette het in onze streken: ‘Die met wolven omgaet moeter na huylen’: als je nu maar net zo huilt als een wolf, dan denken de andere wolven dat je een der hunnen bent en sparen ze je.
Een weinig optimistische visie op de mens. Maar de geschiedenis heeft ons geleerd dat dit niet geheel ten onrechte is.
Wolven overigens hebben in spreekwoorden altijd de rol van onbetrouwbare, valse dieren, op zoek naar prooi. Zo heb je de ‘wolf in schaapskleren’ (een booswicht die zich als een eerlijk man voordoet); ‘een wolf in de schaapskooi’ (een geestelijke die verkeerde denkbeelden verkondigt en daardoor de gemeente afvallig maakt van het ware geloof).
‘De wolven verscheuren elkaar niet,’ zegt men in het Vlaams: de bozen bevechten elkaar niet.
In het Frans, Duits en Engels komt het spreekwoord ook voor: ‘Il faut hurler avec les loups’; ‘Mit Wölfen muss man heulen’; ‘One must howl with the wolves’.
‘Il faut’ - ‘man muss’ - ‘one must’: in die talen gaat men nog een stapje verder door het meehuilen met de wolven bijna voor te schrijven.
Daarmee wordt de visie op de mens en zijn vermogen voor zichzelf op te komen, in vrijheid zijn leven vorm te geven, er niet vrolijker op.