Een afgezant uit niemandsland

25

Dit was een liefelijk eiland. Er stonden eucalyptusbomen tussen de weelderige plantengroei. Aan het noordoostelijke strand broedden de vogels. De zuidwestpunt was bezet door een paar koeien. Er graasden boeren; vanuit het rusthuis kon je werkelijk twee kanten uit.

De uitspanning waarheen zij zich begaven lag op vijf-

[p. 160]

honderd meter van zee. De weg die er vanaf de haven heenleidde was net geen zandpad. In de verte, in het oosten, stonden veel bomen opeengepakt. Eerst hoorde je de zee opzij, wanneer je verder kwam leek het geluid een andere richting te hebben genomen.

Voor de uitspanning strekte zich een boomrijk park uit. Een riviertje kronkelde zich onder bouwvallige bruggetjes. Op idyllische plaatsen is het fnuikend lang te blijven. De uitspanning was ingericht als snelbuffet.

In de zomer zag je veel dagjesmensen. Dezen contrasteerden hoe langer hoe meer met de krullerige façade van het gebouw die deed denken aan badnimfen uit de tijd van Daguerre.

Vlakbij de uitspanning, aan zee, lagen drie hotels. Deze zagen er even oud en krullerig uit en leken ook weer onderling op elkaar.

Ze waren nu gesloten en verzegeld.

De bevolking van Pjilnok verzamelde zich in de herfst op het veld onder de bomen. Het lag in de bedoeling dat er feest werd gevierd, met drank, met muziek, gezamenlijk afdwalen, met spelen en maaltijden.

Een aardige gewoonte, zelfs als het stormde.

Omdat ze niet met z'n drieën naast elkaar konden op de smalle weg, had hij het grootste gedeelte van het wandelingetje achter hen gelopen, soms een ogenblik naast het pad, door mul zand.

Hij trok zijn schoenen uit en liet het zand wegstromen.

Zij behoorden niet tot de eerst aangekomenen en konden ternauwernood plaatsnemen op het terras.

Langzamerhand begon de inhoud van de twee andere boten het veld te bevolken.

Er waren geregeld vliegtuigen in de lucht.

Met zijn benen op de stoel tegenover hem slurpte hij hete koffie die Asquit besteld had.

[p. 161]

Daar liep Rufus. Hij zwaaide.

Hoeveel woorden had hij met hem gewisseld sinds hun aankomst?

Vrienden vormen een web. Soms springt er een draad los of moet je oppassen dat oude vrienden niet ten prooi vallen aan nieuwe. Je probeert te schipperen maar zelf heb je je tot de nieuwe groep gewend.

Hij keek hem net zo lang na tot hij achter een groepje mensen in de verte was verdwenen.

Er waren veel vrouwen. Ze droegen lichte zomerjurken en praatten nogal zenuwachtig door elkaar heen.

- Ging je vriend daar niet? vroeg Asquit.

Paul knikte. Hij keek naar de lucht waar hij ver weg een vliegtuig zag. Het was vandaag goed vliegweer. Misschien had Senkar het besteld.

- Die vriend van jou zou moeten oppassen, zei Asquit. Ik zie hem zo schichtig voorbijlopen. Die gaat vroeg dood.

Hij bleef naar de lucht kijken. Vliegtuigen fascineerden hem meer dan schepen.

- Hij loopt zich te pletter, zei Asquit. Ik heb hem al eens meegemaakt. Een en al geldingsdrang.

- Hij lijkt op je Henri, zei Begoresj.

- Ja, zei Asquit. Dat geloof ik ook ja.

Paul kneep zijn ogen samen om het vliegtuig eerder scherp te krijgen. Hij werd moe en wendde zich tot Asquit.

- Hij zal er trots op zijn dat je op hem lijkt. Hij stelt zich graag ten voorbeeld.

- Ik ook, antwoordde Asquit.

- Hij was kampioen boksen van de school, ging Paul verder. Het was jammer dat er toen geen meisjes konden komen om dat te bekijken.

- Een typische vrouwensport, zei Asquit. Hij zal veel geld moeten verdienen.

Nu was er iets opmerkelijks met het vliegtuig. Het kwam steeds lager. Ook andere mensen keken op toen het motor-

[p. 162]

gejank hoorbaar werd. Er haperde iets. Het vliegtuig was een grote bommenwerper, en nu dook het op het eiland af. Een vrouw die de afstand verkeerd schatte begon te gillen, maar het was nog hoog genoeg. Asquit ging staan, Begoresj had zijn handen boven zijn ogen. Het toestel wankelde in de lucht. Mensen holden uiteen, de bomen boden weinig beschutting. De registratieletters waren zichtbaar, zelfs de cockpit, zo laag was het nu, het gejank werd oorverdovend toen het over het geboomte heen op hen af raasde.

Opeens maakte het een lichte zwenking in noordoostelijke richting en was vrijwel onmiddellijk verdwenen achter het dak van de uitspanning.

Hij rende om het gebouw heen, gevolgd door Asquit. Mensen stonden met hun handen boven hun ogen. Een kind huilde. Twee andere kinderen holden om het hardst achter het vliegtuig aan, dat zij niet zouden inhalen.

De zon scheen helder. Het geluid van de motoren werd minder. Weer hoorde je het haperen.

Een ogenblik was het stil. Ingespannen luisterde hij.

Toen klonk er een oorverdovende knal, die misschien niet zo opvallend was geweest wanneer de stilte minder onverbiddelijk over het eiland had gehangen.

Er begon een sirene te loeien.

Een tweetal soldaten kwam met gierende vaart op een motorfiets met zijspan over het gras naar de uitspanning toegereden.

Even later een jeep, waarin hij Senkar zag.

Sommige mensen gingen zitten of staan praten met hun buurman.

De meesten echter renden achter de motorfiets en de jeep aan naar het terras van de uitspanning.