Een afgezant uit niemandsland

24

Van west naar oost met een bocht naar het zuiden, liep een bergrug over het eiland, aan beide einden aansluitend bij de rotsen van de noordkust. Zo was eigenlijk een cirkel ontstaan waarbinnen onbewerkt land lag maar ook een whiskystokerij. De cirkel was in het geheel niet ondoordringbaar; in de zuidbocht lag een breed dal, waardoorheen vervoer eenvoudig was.

De stokerij was clandestien begonnen.

Het schip naderde de haven. Er waren hier weer meeuwen. Toen zij dichterbij waren gekomen bleek de kade toch niet zo bevolkt te zijn. Er stonden slechts vier mensen, maar de overigen waren waarschijnlijk druk bezig met glazen omspoelen en brood bakken.

Een man greep het touw dat hem vanaf de boot werd toegeworpen en bevestigde het ongeïnteresseerd aan een meerpaal. Een smalle loopplank werd uitgelegd. Op de ach-

[p. 156]

tergrond, in een van de huizen, begon een ketel te gillen, gevolgd door een krijsende vrouwenstem.

Een meisje kwam de kade oprennen met een mand onder haar arm en een enorme koffieketel. Haar stem was om te onthouden. Ze had puisten op haar linkerwang, de rechter was helemaal schoon, alsof ze zich uitsluitend aan één kant bewerkte.

Asquit zat weer rustig op de voorplecht, terwijl iedereen zich samendrong om de loopplank. Het begon behaaglijk warm te worden. Het rook naar dennen en als je er dichtbij stond, naar de koffie van het meisje.

Van een andere kant kwam nu een in bakkersuniform gestoken man de kade opwandelen. Hij verkocht dennekoeken en saucijzebroodjes.

Paul bleef in de buurt van Asquit. Op de kade liep de jonge Cromwell met zijn arm om Ellen. Ook Flannagan bevond zich op de kade, samen met Alissa Alexandra.

Asquit wachtte rustig tot iedereen van boord was, daarna stond hij op. Hij rekte zich uit, gaapte, hij mompelde (het leek op grommen) dat hij nu klaarwakker was, maar zijn gezicht was slaperig, hij moest zich aan de reling vastgrijpen vanwege de duizeligheid die het met gebogen hoofd op een bank zitten met zich meebracht.

- Ondersteun mij eens even, beval Asquit.

Hij legde zijn hand op Pauls schouder.

- Vannacht heb ik niet geslapen, legde Asquit uit. Eerst dacht ik aan thuisblijven.

Het woord ‘thuis’, zoals het woord ‘uitspatting’. Woorden waarvan Asquit alles wist te maken.

- Ik was van plan naar Gossep te gaan, ging Henri verder. Oude vriendschappen herstellen, rustig uitkijken naar beneden. Daarom ging ik de trap op; eindelijk boven, wie stond daar?

Paul haalde zijn schouders op.

- Cromwell! riep Asquit. De ouwe! Goedenavond pro-

[p. 157]

fessor. Zo, zo Asquit. Nog zo laat professor? Een luchtje scheppen Asquit, lang gewerkt. Aha, uw hart professor, prachtig oefenmateriaal, die trap.

Asquit grinnikte. Inmiddels had hij Paul losgelaten. Asquit, herinneringen ophalend, was best in staat alleen te lopen; hij zwaaide vrolijk met zijn armen, balanceerde als een koorddanser op de loopplank, zodat Paul, die hem nadeed, bijna in het water viel.

- Professor! riep Asquit. Gaat u naar beneden!

Enige studenten keken verschrikt om zich heen.

- Ik heb hem voorgesteld aan Elize, zei Asquit. De tijd dat wetenschap niet zo betaalde is voorbij.

De zon stak in hun gezicht. Hij schitterde overal, op de witte jassen en de lichte rokken. Er waren te veel kleuren voor iemand die zojuist de nacht komt uitgerold.

- Zo langzamerhand raak ik eigen met iedereen, zei Asquit tevreden. Het is ongelooflijk. Soms benauwt het. Nergens te kunnen lopen zonder iemand tegen te komen.

- Heel wat mensen willen met je ruilen, zei Paul.

Daar stond Rufus te midden van een groepje studenten. En daar kwam (hij wendde zich af) die zakkenrolster Elize lachend op Asquit aflopen.

- Hé ouwe! Ben je nog wakker geworden!

- Alleen, zei Asquit geaffecteerd. Dit is onze vriend Paul.

- O dag, zei Elize. Jou herinner ik. Jij bent de kaasmaker van Melbourne.

- Sydney, zei Asquit met een vertederde glimlach. Zoon van de beweger van Sydney. Hij heeft inmiddels toegegeven dat het allemaal gelogen is. En wij hebben hem zijn geld laten uitgeven! Zijn toelage! Dat komt er van leugens. - Ik zal hem eens vrijhouden, zei Elize. Ik zal zorgen dat hij míj iets schuldig is.

- Liefde, zei Asquit. Het moet gebeuren met liefde. Als de wereld elkaar maar liefdevol benadert. Deze zin loopt niet. - Evenmin als de liefde, zei Elize.

[p. 158]

Er waren niet veel mensen meer op de kade. Niemand om hun het uitzicht op de huizen te ontnemen. Elize en Asquit vrijden met elkaar.

- Nu weet ik het zeker, zei Elize. Dat was die ouwe smeerlap niet die mij kneep.

- O nee? vroeg Asquit. Was dat geen smeerlap?

Een vliegtuig ging voorbij, toen nog een, vanaf de andere kant. Het waren gevechtsvliegtuigen.

De tweede boot was aangekomen. De derde kwam daar vlak achter. Zij liepen naar de kant van de huizen toe. Elize wilde sigaretten kopen in een onooglijk winkeltje.

- Die zullen wel uit elkaar vallen, zei Asquit. Ouwe sigaretten, blijven jaren liggen.

- O nee, zei Elize.

- O ja, zei Asquit.

Hierna ging zij het winkeltje binnen.

- Alweer een invloed minder, zei Asquit.

Zij wachtten.

De tweede en de derde boot liepen uit. Er klonk gezang en kwinkslagen vlogen over en weer. Veel meisjes op hun zondags, die belachelijke gewoonte.

- Sigaretje? vroeg Elize toen ze terugkwam.

- Haha! riep Henri. Kijk eens die verouderde verpakking! - Verdomme, zei Elize.

Paul keek in de verte. Op de golven was een nieuwe beweging. Het leek of een in omvang beperkte watermassa op hen af kwam rollen, één uitgebreide golf. Het moest een motorboot zijn.

Dichterbij gekomen trok het bootje Asquits aandacht. Toen het naar de aanlegsteiger toezwenkte boog Henri zich voorover.

Daarna begon hij te lachen.

Het bootje had een nummer, er zat een politieman achter het stuur. Naast hem, als een zegevierend vorst, stond Senkar, zijn hand losjes op de rand van het windscherm.

[p. 159]

Met een kwieke sprong kwam de kolonel aan land. Asquit begon te wuiven.

Senkar wees naar de huizen.

Paul draaide zich om. Er was een deur opengegaan en een vrouw met krulspelden liet iemand uit: Begoresj, een man met een hoed.

- Hallo, zei Senkar, toen hij bij hen was gekomen. Een dag van feest. De wereld is als nieuw.

- Ouwehoer, zei Asquit. Ga je met ons mee?

Senkar schudde zijn hoofd.

- Het spijt mij, zei hij. Ik moet op mijn jongens letten.

- Het cabaret? vroeg Paul.

- Het cabaret! riep Senkar. Het is mislukt! Ach, alles mislukt!

Hij salueerde en liep weg.

- Een eigenaardige man, zei Elize.

- Zeer eigenaardig, antwoordde Begoresj die inmiddels bij hen was gekomen. En zeer krenterig.

- Hoe was het bij je vriendin? informeerde Asquit.

Elize knipoogde en stak haar hand op.

- Zie jullie nog! riep ze.

Ze waren duidelijk weer bij elkaar.