Een afgezant uit niemandsland

4

Hij liep met zijn handen in de zakken van zijn regenjas door de Gebogen Nachtstraat in de richting van de universiteit. Enkele honderden meters voor de ingang met het hek en de oude, rechthoekige tuin waarin rozen groeiden, sloeg hij een smalle straat in die naar de poort bij het station leidde. Deze, de Kunstmatige Straat, was niet door het stadsbestuur zo genoemd. Er waren veel winkels, die de oude panden hadden ontsierd. De straat was een face-lifting bij een oud wijf. Maar je werd er niet afgezet. Er waren twee drogisten, een kledingmagazijn, twee kappers en een uitdragerij waar je allerlei rommel kon opscharrelen, bijvoorbeeld closetpotten, masseerapparaten, uitdruiprekjes, korsetten voor feestjes, en schrijfmachines. De deur had een onaangenaam luidende bel en binnen stonk het naar knoflook. De eigenaar, een oudere heer in een keurige broek en een lange blauwe trui, kwam vanachter een stapel tijdschriften vandaan, waarvan de bovenste een juffrouw van gezelschap toonde met drie kinderen, van wie het oudste, een vroegrijp jongetje met een brilletje, omkeek naar een schoolgebouw.

[p. 25]

- Goedemiddag, zei de man met enigszins slepende stem.

- Kunt u mij een schrijfmachine leveren? vroeg Paul.

- Zeker, antwoordde de man. Die lever ik door de hele stad.

- Niet zo duur, zei Paul. Wel een goeie.

- Wij leveren uitsluitend voortreffelijke goederen, zei de man. Toch wordt alles duurder.

- Het is voor mijn werk, zei Paul.

- Wat voor werk? vroeg de man, terwijl hij hem aanstaarde.

Paul aarzelde.

- Ik ben dichter, zei hij, zijn gezicht een ogenblik afwendend. Ik studeer ook nog.

- Men raakt nooit uitgestudeerd, antwoordde de man. Ook niet als dichter zou ik daaraan willen toevoegen.

Zijn hand verdween in zijn zak en kwam even later terug met een witte zakdoek.

- Het is een gesel, de mechanisatie, zei de man. Een gedicht op de machine. Niet voor niets komen er wereldoorlogen. Niet voor niets laten moeders hun kinderen in de steek. Ik wil u daarvoor niet aansprakelijk stellen. U heeft dit zeker niet op uw geweten. Ik zou u liever een grammofoon verkopen. Maar u wilt een schrijfmachine.

- Het is bij mij alleen een kwestie van ordening, zei Paul ongemakkelijk. Mijn handschrift is onleesbaar. Voor mij is dit een uitvinding.

- Dat wil ik geloven, zei de man somber.

Hij zweeg een tijd. Daarna knikte hij.

Hij glimlachte opeens en maakte een sierlijke buiging.

- Voor u heb ik nog een mooie machine, zei hij vriendelijk. Een beetje zwaar, maar onverslijtbaar. En dat is goed voor dichters. Ik ken ze, die driftkoppen. Daar is vandaag de dag geen pen tegen bestand. Het zijn vreselijke lui. Ik ken er trouwens maar één, maar die heb ik dan ook indertijd een machine geleverd die door ruiten is gegooid en

[p. 26]

waarop met hamers is geslagen. En hij leeft nog. Hij leeft!

- De machine? vroeg Paul.

- De dichter, antwoordde de man.

Hij liep naar achteren en liet Paul een tijdje wachten.

Daarna was het nog slechts een probleem hoe hij de machine zonder rugklachten thuis kon krijgen.