Logo DBNL
Nut tyd-verdryv (1686)

Nut tyd-verdryv

(1686)–Mattheus Gargon–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

Het Derde Kapittel.

 
+ Ah! my rampzalige, die door verbolgen slagen,
 
Van 's Heren geessel-roê, moet veel elend verdragen.
 
+ Hy heeft my weg gevoert in dikke duisternis.
 
Daar ik het minzaam licht, van vreugd, en voorspoed, mis.
 
+ Hy kant zig tegen my, en brengt my steeds te schanden,
 
Nu hy verandert heeft syn hulpe-rijke handen.
 
+'t Verouderd vleesch verstramt, 't gekreukte vel vergaat,
 
't Gebeent' is kragteloos, nu my de Here slaat.
 
+ Hy heeft my met een wal van zwarigheid besloten,
 
Met jammer-gal omringt, met rampen overgoten,
 
+ En in het grav gelegt, vol duist're duisternis,
 
Als 't lang-vergeten lijk, waar in geen leven is.
 
+ Hy heeft my zo omheint, dat ik niet kan ontvlugten,
 
Myn yz're keten-last vergroot myn droevig zugten.
 
+ Voor myn bedrukt gebed de Heer syn oren sluit,
 
Als ik ziel-yvrig stort voor hem myn klagten uit.
 
+ De Heer heeft my bemuurt, met onverbreekbr'e stenen,
 
Myn toeleg, om t'ontgaan, is in den lugt verdwenen.
 
+ Hy is my als een beer, die hong'rig aas beloert:
 
En als een leuw, wiens kuil met lijken is bevloerd.
 
+ Hy heeft myn pad gewend, en my gescheurt aan stukken,
 
Hy doet my onder 't jok van wrede rampen bukken,
 
+ Hy heeft syn boog gesnaart, en my ten doel gestelt,
 
Voor syn onschuwb'ren pijl, die alles nedervelt;
 
+ Hy heeft myn ziel doorgrievt, door syn gevreesde schigten,
 
Die scherplijk dringen door, door nieren en gewrigten.
 
+ Ik strek tot lacchens stof, aan 't afgevallen rot,
 
Dat my met schimp-gedicht, en snaren-spel, bespot.
 
+ Hy heeft my bitterheid, en angst, en rouw, geschonken;
 
En maakt door alsem-roet, my zinneloos, en dronken.
 
+ Hy brak door stenig brood de tanden in myn mond;
 
Hy drukte my in d'asch, en plotste my te grond.
 
+ Gy hebt, ô Heer! de vrêe ver van myn ziel verdreven,
 
En my gedenkt niet meer het zoet van 't vreugdig leven.
 
+ Toen sprak ik treurens-zad, ik ben van kragt beroovd,
 
Ik heb my te vergeevs des Heren hulp beloovt.
 
+ Als ik herpeins myn druk, en wrange balling-dagen,
 
Myn alsem-bittere, myn gal-gelijke plagen,
 
+ Zo voel ik, vuur, en zwaard, weer door myn ziel heen gaan;
 
En 't peinzen kwest niet min, als 't lijden heeft gedaan.
 
+ Dit, zal 't verslagen hart des niettemin ophouwen,
 
En hierom, zal ik steeds op Gods genade bouwen;
 
+ Om dat syn goedheid ons niet straks heeft doen vergaan,
 
En syn eind'loze gunst ons nu nog doet bestaan.
 
+ Wy voelen 's morgens vroeg een niew-verleenden zegen,
 
Syn trouw laat nimmermeer syn bond-genoot verlegen.
 
+ Myn ziel die zegt: de Heer is myn beschoren lot.
 
Daarom stel ik myn hoop, op myn genade-God.
 
+ De Heer doet wel, aan haar, die in gelove blaken.
 
Hy troost het yvrig hart, dat hem tragt te genaken.
 
+ Wel hem, die zwygend hoopt, op 's Heren onderstand,
 
En tegen 't lijden-jok, zig van syn jeugd niet kant.
 
+ Den opgelegen last zal hy geduldig dragen:
 
+ En in syn eenzaamheid niet jammeren nog klagen.
 
+ Hy valt demoediglijk voor Godes aanschyn nêer;
 
En wagt, zelvs tegen hoop, verlossing van den Heer.
 
+ Hy bied haar, die hem slaan, syn slag-getrooste wangen,
 
En toont syn tay geduld, door smaad, en smart, t'ontvangen.
 
+ Want schoon God voor een tyd verstoot, in wrevelmoed,
 
Syn gramschap evenwel niet altijd blaakt nog woed.
 
+ Maar als hy heeft bedroevt, zo werd syn ziel bewogen;
 
En hy verkeert syn wraak, in troost'lijk mededogen.
 
+ Want hy schept in den straf, van 's menschen-kind, geen lust.
 
+ Als 's dwing-lands grimheid werd door schuld'loos bloed gesust,
 
+ Als men het heilig recht, schoon God is oog-getuigen,
 
Tot 's even-naastens schaê, arglistig durvt verbuigen,
 
+ En in syn recht-geschil hem ongelijk doen aan;
 
Zoud Gods rechtveerdigheid daar op geen agte slaan?
 
+ Wie heeft voor vast voorzegt, wat dat'er zal geschieden,
 
Als 's Heren welgeval de zaak niet wil gebieden?
 
+ Komt voor-en tegen-spoed niet na 't gesproken woord,
 
Waar door Gods opper-magt brengt alle dingen voort?
 
+ Wat klaagt gy dan, ô mensch! van d'ingedrukte slagen?
 
Klaag van uw' gruwel-zond, die op u haalt deez' plagen.
 
+ Laat ons, onz zonden-pad naukeurig gade slaan,
 
En met een rouwig hart, tot Gods genade gaan.
 
+ Laat ons, om hoog tot God, onz hart, en handen, heffen.
 
Afbiddend' door deez' klagt, de rampen die ons treffen:
 
+ Wy hebben wederstreevt, wy, wy, zyn straffens-waard,
 
Dies heeft uw' heil'ge toorn met recht ons niet gespaart.
 
+ Gy hebt ons met uw wraak, als met een tent, betogen.
 
Vervolgt, verwoest, gedood, en zonder mededogen,
 
+ Uw heilzaam aangezigt met duist'r' een wolk bedekt.
 
Zo dat ons harte-bêe uw' gunst niet heeft verwekt.
 
+'t Naburig volk, dat wy eerst plagten t'overheren,
 
Durvt door uw toedoen ons den trotsen nek toekeren.
 
+ En 't schimprig vyands rot braakt, uit den laster-mond,
 
Al wat het tot ons smaad, en oneer strekkend vond.
 
+ De dood-vrees, en de kuil, zyn over ons gekomen.
 
Verwoesting, druk, en kruis onz' hoofden overstromen.
 
+ En om de breuk myns volks versmelt ik, in geween.
 
Een zilte tranen-beek rolt langs myn kaken heen.
 
+ Myn ogen zyn verdroogd, door 't stadig tranen-plengen.
 
Ah! wie zal 't vreugd'loos volk gewenschten rust toebrengen.
 
+ Ten zy de Here zelvs nêerdale van om hoog,
 
En onze smart aanschouw, met een mêelydend oog.
 
+'t Gezigt vermeert myn rouw, en zet myn ziel in schroeven,
 
Als het de rampen ziet, die Sions kroost bedroeven.
 
+ Die zonder reden, my, als vyand heeft geplaagt:
 
Heeft als een vogelsken my hevig nagejaagt;
 
+ In grondeloos een kuil, myn leven opgesloten.
 
En op den mond des gravs een zwaren steen geschoten.
 
+ D'elenden stroomden my ver boven 't kwynend hoofd,
 
Ik zeide, na my dagt, ik ben van heul beroovd.
 
+ Ik heb in 't uiterste, van myn wêerwaardigheden,
 
Voor u, ô Heer! gestort myn dood-bereide beden.
 
+ Gy hebt myn stem gehoort; sluit doch uw' oren niet,
 
Als ik voortaan u smeek, en klaag myn groot verdriet.
 
+ Als ik demoedig bad, hebt gy my hulp bewezen;
 
Gy hebt tot my gezegt, staak, staak, uw ydel vrezen.
 
+ Gy hebt het recht-geding van myne ziel geslegt:
 
En op myn leven heeft men vrugt'loos toegelegt.
 
+ Gy ziet, hoe dat men poogt my te verongelijken;
 
Wilt over myn geschil een gunstig vonnis strijken.
 
+ Gy hebt, ô Heer! gezien hoe elk is even wreed,
 
En niet als myn bederv in syn gedagten smeed.
 
+ Gy hebt, ô Heer! gehoort, hoe men my durvt versmaden,
 
En nergens meer na tragt, als om my te beschaden.
 
+ Hoor, hoor, hoe ieder een, die tegen my zig rot,
 
Met stekend schimp-gedicht, my gansch den dag bespot.
 
+ Aanschouw haar laster-zugt, waar dat sy ook vergâeren.
 
Ik ben het guig-gespel, van hare laster-snaren.
 
+ O Heer! verleen haar doch den welverdienden straf,
 
+ Wijk met uw' gunst, maar met uw' vloek noit, van haar af.
 
+ Vervolg haar met uw toorn, en wilt haar gansch verdelgen:
 
Laat d'aard' haar bloed, en naam op enen tijd, verzwelgen.

Vorige Volgende