Nut tyd-verdryv
(1686)–Mattheus Gargon–
Auteursrechtvrij
[pagina 18]
| |
 En maakt my krank, bedrukt, en moê.
Zo knelt de slag van u- we gees-sel- roê.
Myn ziel is ook ontsteld, en bang,
En denkt gestaag, hoe lang, hoe lang,
Vertraagt myn God syn hulp, en myn verlang.
Ah! keer, ah! keer, Verlosser keer,
Het kwaad van myne ziel afweer,
En om u zelvs uw' gunst aan my vermeer.
Het zwygend grav, of 't leevloos stof,
Zingt dat uw noit-vol-prezen lov?
'k Heb steeds gezugt, sind my myn rampspoed trof.
'k Val treurend voor den Heer te voet.
Myn bed zwemt in een tranen-vloed;
Myn schreiend oog myn bed-stêe smelten doet.
'T verzwakt gezigt is afgesloovd,
En door geween van traan beroovd.
Nu 's vyands rot my smaadlyk heeft verdoovt.
Wyk, zondaars wyk, wilt van my gaan,
God is vermurwd, door boet-getraan;
Hy hoort myn beê, en zal my doen bestaan.
| |
[pagina 19]
| |
Myn vyand kiest verbaasd den vlugt,
En siddert voor het minst gerugt.
Syn magt verstuivt, waar voor ik heb gedugt.
Hy werd in 't veld niet meer gezien,
Schoon niemand jaagt, hy gaat aan 't vliên.
Men zegenpraalt, als God wil hulpe biên.
|
|
