Lalbahadoer. Een fatale liefde

[p. 123]

Autoriteiten komen kijken

De hele groep van politieagenten was opgelucht over het verloop van de expeditie. Van de kant van de politie waren geen slachtoffers te betreuren. Terwijl de deelnemers aan deze expeditie een beetje op adem probeerden te komen, werd radiografisch het bericht over de stand van zaken naar Paramaribo gestuurd. Het bericht dat Lalbahadoer dood was, bracht een enorme opluchting teweeg onder de bevolking van Paramaribo, Meerzorg en uiteindelijk het hele land.

Toen de autoriteiten in Paramaribo het bericht ontvingen dat Lalbahadoer dood was, besloten ze nog dezelfde middag ter plekke poolshoogte te gaan nemen. Er werd heel snel een delegatie samengesteld, bestaande uit mr. De Niet, procureur-generaal, mr. Pronk, advocaat-generaal, de heer Douglas, fungerend hoofd van de gewapende politie, de heer Gummels, fungerend hoofdinspecteur van politie, de heer De Miranda, inspecteur en de heer Waaldijk, adjunct-inspecteur van politie.

De reis ging van Paramaribo naar Meerzorg met de veerboot Ansoe, en daarna per auto naar plantage Peperpot. Vandaar begon voor hen dezelfde barre voettocht die de politiebeambten op die bewuste ochtend ook hadden gemaakt, en die leidde naar de schelprits van de plantage La Liberté.

[p. 124]

De tocht naar de verblijfplaats van Lalbahadoer of beter gezegd het Fort van Lalbahadoer, waar hij zich heer en meester had gevoeld en zich veilig waande, viel de autoriteiten zwaar. De tocht ging door bos en zwamp. Veel kreken en stroompjes moesten worden doorwaad en doorkruist. De hitte, samen met de hoge vochtigheid, ging de mannen gaandeweg steeds zwaarder vallen. Tijdens de tocht kreeg men ook veel last van vliegen, muskieten en ander tropisch ongedierte. Uiteindelijk bereikten de autoriteiten de plaats en de vesting van Lalbahadoer waar hij was doodgeschoten. Tegen en onder de grote mira-oedoeboom stond zijn kamp van twee verdiepingen; de autoriteiten keken er met ontzag naar. Het was bijna onmogelijk dat hij dat in zijn eentje had kunnen bouwen, maar aanwijzingen dat anderen hem daarbij zouden hebben geholpen waren er evenmin.

Nadat de situatie was opgenomen, globaal verkend en de verantwoordelijken verslag hadden gedaan van wat er zich die ochtend had afgespeeld, nam procureur-generaal mr. De Niet het woord en sprak de agenten toe die aan de klopjacht hadden deelgenomen.

Hij prees hen voor de prestatie, de barre tocht en de ondergane ontberingen en sprak extra waarderende woorden aan het adres van de leden van de Kerngroep voor hun kunde en moedig optreden. Verder werd iedereen bedankt die in welke vorm dan ook en al dan niet in stilte, zijn medewerking had verleend door bijvoorbeeld informatie te verstrekken aan de politie, waardoor Lalbahadoer kon

[p. 125]

worden opgespoord. Met deze woorden bedankte hij klaarblijkelijk Asgar in het bijzonder voor zijn cruciale informatie en aanwijzingen, zonder daarbij hem expliciet bij naam te noemen.

De heer Janssen, directeur van Plantage Peperpot, werd ook persoonlijk bedankt voor alle medewerking die hij had verleend aan het opsporingswerk op zijn plantage. Niet alleen had hij de hele operatie op zijn plantage toegelaten, hij was zelf daadwerkelijk met dit probleem in de weer geweest en hij is zelfs mee op expeditie gegaan.

Hij maakte verder bekend dat nog diezelfde middag het lijk voor sectie naar Paramaribo werd vervoerd en dat er beslag werd gelegd op alle daar aanwezige bezittingen van Lalbahadoer. De volgende dag zou een team terugkomen om de situatie op te nemen en in kaart te brengen.