Het gheestelyck minne-voncksken der Godt-minnende zielen
(1687)–J. G.–
Auteursrechtvrij
[pagina 42]
| |
Stemme: La Duchesse.
Coridon.
HOla, hola, 'tis al in roer'
VVat magh'er sijn?
Ick sien ons' schaepkens springhen,
O wonder dinghen?
VVat een schoon mane-schijn;
In mijn ghemoet ben ick oock vol verblijden,
Ick moet het vraghen, 'k en kan niet meer beyden,
Seght my mijn lief gebuerken, u toch niet en stoort
Den hemel lacht ,, in desen nacht,
't Is vreught aen alle syden,
VVat blijtschap magh'er wesen, hebdy niet gehoort
2. Maer Coridon wat slechte vraegh;
VVel hoe ghebuer
| |
[pagina 43]
| |
En hebdy niet vernomen
Tot ons is komen
Den Enghel op dese uer,
Hy seyd', ô Herders op, op sonder dralen,
Gaet t'huys wat suycker en doeckskens oock halen,
Messias is gheboren, treckt naer Bethleem ras, Bis.
Den Godt van Al ,, in eenen stal,
Die is daer sonder falen,
Hy kom'et schaepken soecken dat verloren was.
3. VVaer toe dees woorden al-te-gaer?
Laet ons dan gaen,
Met hier langher te klappen,
En door ons snappen
Blyven wy van de baen.
Ick ben vol blijtschap in al mijn ghedachten,
Laet ons die liefde van't kindtjen groot achten.
| |
[pagina 44]
| |
Coragie lieve Herders, siet hier is die grot, Bis.
En 't liefste kindt ,, weerdigh bemindt.
O Heere der heir-krachten,
Hoe light ghy hier soo armelijck, ô grooten Godt,
4. Is dit u huys en u paleys?
Dit kindtjen reyn,
Begonst van koud' te beven,
Ieder woud' gheven,
Sijne arm ghiftjens kleyn,
D'een gaf een lammeken tot sijnder eere,
Ieghelijck 't sijn, wy omhelsden oock seere
Onsen alder-beminsten, alder-liefsten vrient. Bis.
Dit kindtjen kreet ,, de Moeder leet
Dat haer lief kindtjen teere
Lagh in de felle koude en den sturen wint,
5. VVy Boerkens en Boerinnekens
| |
[pagina 45]
| |
Met groot ootmoet
Als arme schamel-lieden
Komen u bieden
Gheluck Princesse soet.
Maria seyd' ô Herders gaet gheleyden
U schaepkens die gaen dolen langhs de weyden.
Titer.
Adieu, ô liefste Moeder, moet het wesen dan. Bis.
Ick gaen van hier ,, maer mijn plaisier
VVaer nimmermeer te scheyden,
Ick sal oock weder keeren soo haest als ick kan.
|
|