Ecclesiasticus of de wijse sproken Iesu des soons Syrach. Nu eerstmael eurdeelt ende ghestelt in Liedekens, op bequame en ghemeyne voisen

Het CVIII. Liedeken op de vvijse, Mijn siele looft den Heere dijn.

^+
+
+
DE goede Ezechias vroom// Stercte sijn
stadt int beghinne//
Hy groef fonteynen, waterstroom// Die leyde
hy oock daer inne// Senacherib daer voore quam// ^+
+
+
Ende hy heeft met moede gram// Rapsaeen
wtghesonden// Vermetelijck hy sijne hant opnam//
Teghen Zion tot dijen stonden// Door hoochmoet is hy
schamper beuonden.

+ Van Ezechias.

+ Gheestelijck

+ 2. Pa. 31.

+ 2. Re. 18. a

+ 4. Re. 18. b

+ 2. P. 32. a

[p. 202]

 

Herten en handen werden bangh,

 

Sy beefden en waren bloode

 

Ghelijck een vrouwe hier lijt dwangh

 

Die daer gaet in barens noode,

 

Sy riepen Godt den Heere aen

 

Dat hy sijn ooghen neer wou slaen

 

Al met barmherticheden,

 

Sy kenden dat sy hier hadden misdaen,

 

Die inden hemel hout sijn stede

 

Verhoorde haestelijck door huer bede.

 

 

 

⁺ Door Ezaiam werden sy

 

⁺ Verlost, en in het sweerdt vielen

 

⁺ De Assyriers, Godt stont huer by,

 

⁺ Sijn Enghel costse vernielen,

 

⁺ Want dat den Heere heeft behaecht

 

De Ezaias onuersaecht,

 

Hy volghde hier de weghen

 

Dauidts sijns vaders, seer wel hy hem draecht,

 

Ezaias leert hem te deghen

 

Die groot was, en tot waerheyt gheneghen.

 

 

 

⁺ De Sonne is tot deser tijt

 

⁺ Weerom te rugh hier ghedreuen,

 

⁺ En Godt de Heer ghebenedijt

 

Verlinght den coninck sijn leuen,

 

Hy propheteert met rijcken gheest

 

Wat comen sou in dit foreest,

 

Tbedroeft volck heeft vernomen

 

Daer sy hem voort me troosten onbevreest,

 

Tverborghen eert sou comen

 

Sprack hy: dies heeft hy lof met den vromen.

+ 1. Re. 19. d

+ Co. 1. c

+ Eza. 37. d

+ 1. Mach. 7. c

+ 2. Ma. 18. b

+ 2. Re/ 20. b

+ Eza. 28. a

+ De Sonne gaet de tvveede reys te rug.