Ecclesiasticus of de wijse sproken Iesu des soons Syrach. Nu eerstmael eurdeelt ende ghestelt in Liedekens, op bequame en ghemeyne voisen

Het LVIII. Liedeken op de vvijs vanden Fagot.

^+
+
HEt is ghenouch hier tot desen leulen// water ^+
+
ende broot//
Een cleet aen t'lijf en huys daerbeneuen // decksel
tot der noot// [vermueghingh is een gaue groot.]

Een cleyn neringh, vry huys mids desen ⁺

Gheeft hier rust en vreucht,
Als bouen tsvrienden disch ist ghepresen
Hoe seer hy verheucht,
Daerom zijt met het cleyn verneucht.

Diet hier van huys tot huys moet soecken

Hy leeft schandelijck,
Int woordt mach hy hem daer niet vercloecken, ⁺
[Tschijnt viandelijck,
Al spraeck hy oock verstandelijck.]

Ter plaetsen daer ghy dan moet herberghen

Elck met v daer drinct,
Al ist v leet men salt v doch verghen,
Twoordt dat bitter clinct
Dat moet ghy hooren, dit vry dinct.

+ Van nootdruft.

+ Huyslijck.

+ Syr. 39. d

+ Pro. 27. c

+ Die hem vernuecht is rijke.

+ Schamele vvijsheyt vvort dickmael veracht.

[p. 118]

 

Men seyt gaet wech gast, wilt bereyden

 

⁺ V spijs: die aentast,

 

Wilt haestelijck van mijn tafel scheyden,

 

Want ick crijgh een gast

 

Die eerlijck is, en sulcx bet past.

 

 

 

Het is swaer voor een wijs gheselle

 

⁺ Dat hijt hooren moet

 

Om herberghe sulcken ghequelle,

 

Tverwijt is onsoet,

 

Van leeningh tzij van ghelt of goet.

+ Aldus vaert de tafel vrient dickmael.

+ Vervvijt niet dat ghy vvt liefden leende.