Passieboek van Limburgsche Letterkundigen

[p. 87]

Paaschmorgen van den kluizenaar
door André Schillings

I

Verdreven door der menschen slecht gedacht
omtrent de daden van zijn vruchtloos leven,
maar meest door wat hij koppig had veracht
en geen gehoor in starre drift wou geven,

vond hij een plek, die plots zijn hart deed beven,
zijn moede hart, dat niet te zwijgen placht...
Hij werd door wolk van droefenis omweven,
de toekomst lag gesluierd lijk de nacht.

En hulploos zoekend liet hij er zijn dagen
vergaan met peinzend staren naar 't verleden,
toen hij door lichte wereld ging vol drift,

totdat zijn blikken 't eenzaam Kruishout zagen,
vanwaar hij hoorde klinken doffe bede
uit eenzaam hart, met diepe voor gegrift.

II

Sinds ging hij daaglijks luisteren naar die bede,
die rusten deed zijn fel bewogen hart,
hem vinden liet vergeefs gezochten vrede,
een wondre vreugd, geboren uit de smart.

[p. 88]

 

En vele jaren leken hem geleden

 

vanaf den stond, dat hij hier kwam, verstard

 

door felle angsten en een wroeging wreede,

 

omdat hij had zijn eigen ziel getart.

 

 

 

Van hart tot hart ving er het spreken aan.

 

En 't werd al groote troost, die tot hem vloeide

 

uit diepe wond, waarin het bloed nog gloeide.

 

 

 

Wen op een dag de zon weer klom ter baan,

 

rees op de plek, waar eenzaam boomen groeiden,

 

een kluis, waarin hij wonen zou voortaan.

III

Hij had geen liefde meer als 't eenzaam kruis,
dat op een boogscheut van zijn woon geplant,
den weg aan wandlaar wees naar zijne kluis,
gebouwd in 't wijde bosch, met eigen hand.

Daar klonk kem slechts het zachte beekgeruisch
in 't oor, wen door vermoeienis vermand,
hij neerlag op den leemen vloer van 't huis,
door 't dichte hout omringd aan allen kant.

Maar immer dacht hij aan den Lijder daar,
wiens smart dat eenzaam leven van hem vroeg.
En dagelijks bracht hij hem zijn hulde aan.

Tot op een Paaschdagmorgen, hel en klaar,
het dorre kruis den Lijder niet meer droeg...
En hij uit dood herrezen, heen mocht gaan.