Passieboek van Limburgsche Letterkundigen

[p. 57]

Gedicht
door Robert Franquinet

Zo zijn de verven wit in Zijnen zegen
gelijk wij wit geworden zijn in Zijnen dood;
want eindloos achter het begin van aller wegen
geurde het graan voor dit waarachtig Brood!

In Zijnen voorhof bloeien al de bloemen
die denkbaar zijn en sieren Zijnen voet,
geen verve kan hun licht en kleuren noemen:
zij bloeien uit Zijn vlees en drinken van Zijn bloed.

De dauw druipt zoet als honing van zijn handen
regen van vruchtbaarheid welt drenkend uit Zijn oog,
wanneer hij schrijdt langs al de heuvelwanden
van zijn hof, zo schieten alle vruchten naar omhoog.

En in den uchtend gaan de winden zacht herhalen
als harpenspel het lied van Zijne heerlijkheid,
want in Zijn mond zingen de nachtigalen
en hebben elke uchtend voor Zijn stem bereid!

De wilde duiven nestlen in den loofgeur van zijn haren
Hij maakt van pijlen brood en drank,
van zwaarden smeedt Hij ploegescharen
en van de ijzeren lans schept Hij een wingerd-rank!

En eenmaal kwam Hij nader om te spreken
en sliep in mensenspond' en at van mensendis

[p. 58]

 

en tot getuigenis was ieder wonderteken

 

dat Hij den Zoon was en het Hart van Hem die Is.

 

 

 

En tot getuigenis dat Hij de Heer ook was van dood en leven

 

was Zijn verrijzenis die ons Zijn hof ontsloot!

 

De koning heeft ons zelf zijn eigendom gegeven:

 

zo werden wij ook rijk in Zijnen dood!

 

 

 

En aan het end der aardse tijden

 

roept Hij, - zoals hij eenmaal tot de zeeën riep

 

en tot de stormen, - Komt tot mij Gij Gebenedijden

 

want in Mijn Huis wordt uwe vreugde eindloos Diep!