Passieboek van Limburgsche Letterkundigen

[p. 53]

Pasen
door Paul Haimon

Zaagt ge het hert niet snellen langs de rotsbaan tot waar het water koelt onder de agaven, en wie hoorde niet het gierende gillen der bergleeuwin, toen ze wegtrok over de zilveren heuvelheiningen, waar onder manshoge varens en eeuwenoude olijven het land de versteende herinnering bewaart aan een droomtuin, die wegzonk in de stroom? Dor geworden is het gebergte als in het land van de Euphraat na de vervloeking en de woestijn groeit aan en een giftige samoen wervelt mede het bitse venijn, dat de schennige Joden spogen, zo dat de straten er van verduisterden. Drie dagen en drie nachten kreunde de aarde als een moer die vruchteloos baren wilde en wier schoot gezwollen is van de pijnen.

Waar de steeneik zijn warrige weefsel wuift over de terrassen en de olijfboom zijn groeisel buigt in het wijnhuis zweeg drie avonden reeds het citherspel en het gonzende tuiten der dansers en weefden de spinnen stoorloos de kruisen tegen de balken. Zie, de therebinthus, die zijn korte gedrongen takken losliet in de druiven vormige bloeibessen, waarvan de geur drie tuinen verder de bijen nog lokte, hoe hij de zwarte bloeihuls liet vallen van de stelen, en als had een vorstige morgenwind geraakt aan de zaadbol, liet hij zelfs geen bloeisprei achter waar in de zoele avond de meisjes konden dansen komen. De roze en paarse violen werden zwart en zonder sap, zo dat er geen nardus uit gemaakt werd en tegen de muren verbleekten de lila cyclamen, die onstuimig gegroeid waren in de Oosterse nacht. Het kan zo stikkeduister zijn dat de man de vrouw tasten moet als hij haar liefde bewijst en als in de middag al de lampen walmen op de straathoeken

[p. 54]

komt een hevige wind ze doven in de pitten. Het wordt heet en koud om beurten en 's nachts druipt een zwavelgeel vuur uit de roomstraat. De hemelkreits komt vol wulpse gedrochten, Sirius wordt gezien diep in het zuidoosten loerend naar Nergal, waar zeven blauwe kringen om zwermen en Orion staat rijp en groen omgord in het zenith. Saturnus gleed dieprood naarvoren en schittert nu als de rode driftige navel van de hemel; van het Oosten naar het Westen bewogen Regulus springend als een boemerang en Arctus die met gele lichtschijven beurtelings de ossewagen probeert te vormen of de steenbok. Astarte was ondergegaan, weggedoken in de zwarte poelen der duisternis die in razend geweld om de aarde groeide.

Jeruzalem verduisterde tot een donker woud en er was geen, die men wijden kon om de gescheurde voorhang van de tempel te herstellen. Alleen Caiphas durfde te treden door de opening, maar geen stem van Jehova, geen duizendste deeltje Jehova is daar als hij spreekt. Hij spreekt en diep uit de spelonk van zijn keel springen de woorden als vinnige duiveltjes, die hij zwermen ziet overal waar hij gaat.

De aarde kreunt langzaam in hare assen als raakte ze vast in de nevelsluiers die dik om haar heen lagen. Dit is het uur dat de tijden weer samengrijpen, de tijd zonder God en de tijd met God als Christus opnieuw groeit in de wereld. Hij groeit met een geweld van majesteit en bovenaardse glorie, zo koninklijk, zo heersend dat de soldaten die hem moesten bewaken verblind neervallen, vergetend dat dit hun aardse dood betekent, nu ze het eeuwig leven zo nabij zagen. Hij komt op uit de zondvloed der wereld, uit de modder van de haat en de moerassen der hebzucht, hij rijst op uit de kelders van het verraad en de vallen der valse vriendschap: Hij rijst. God rijst. Een blond Halleluja golft over de wereld. Een roep, die van hemelwand kaatst tegen hemel-

[p. 55]

wand: een geurend wonder van geloot en overwinning, een verbreken van alle aardse onzekerheden: het dreunen der genade. God in zijn stralendste Mens-zijn wandelt opnieuw over de paden der wereld en de kersebomen bloeien en zij werpen hun bloesems voor zijn voeten en de crocussen strooien hun geuren in de hagen waar hij voorbijgaat. De smaragden kelen der merels en de lokkende roepstem der wielewalen klateren en alle dreven staan roomwit van genade. Zie, de bloemen sidderen in hun bladen nu de verre droom neerzijgt, de gouden vruchtzetting, de milde lentse ontvangenis.

De torens rekken zich uit nu Christus zijn blonde hoofd steekt tot onder de sterren, die in verrukkelijke standen zwermen in de maankring ter zijner verheerlijking.

Christus, de Sterke, hij wentelt de steen van het graf, hij verbreekt het zegel der machtigen en de voorschriften der magistraten maakt hij waardeloos. Nu is het goddelijk avondrood gebroken over de wereld en heerlijker dan alles wat hij in zijn voortijd beloofde, kwam Hij geven. Door het lijden te doorstaan bewees hij zijn liefde en na het lijden is er niets meer dat de liefde nog sterker kan maken. Dan is er alleen nog het verrijzen. Het loon voor alle lijden is de verrijzenis en na het lijden is de steen gewenteld van het graf. Dan komen Maria Magdalena en Maria van Jacobus en alle Maria's, alle vrouwen en alle zielen, die waren, die zijn en die worden zullen en zij zullen zien: Hij is niet meer. Hij is verrezen!

Christus, witte divine Christus, wit vuur van genade dat zwelt over alle werelden der aarde, ons heimwee wordt groter na elke nieuwe mens die verrijst uit de onstuimige wateren van uwe liefde. Van alle eeuwigheid tot nu toe, tot thans nu wij om u roepen, om u smeken Heilige, Sterke, Heilige Sterke, wies de vloed van uwe genade waarop de bark van elkeens leven dob-

[p. 56]

beren blijft. Van dat de bronnen begonnen te stromen van Euphraat, Phison en Gehon begon de genade te gulpen naar het hart der wereld, en in de purperen kanalen van ons bloed is haar ruisen als de eeuwige melodie die uit uw hart stroomt en er weder uitmondt. Wat moeten wij beginnen, God, in deze krater van dood en verderf als gij weg zijt? Wie zal de steen van de haat wegwentelen, opdat wij U vinden kunnen, en zie van hier naai Emmaüs gaan tweemaal tweemaal tweemaal, een stoet, een volksstam van uwe leerlingen droef te moede en sprekend over de dingen die met u gebeurd zijn: zij hebben Christus gegeseld aan de kolommen der onrechtvaardige wetten, zij hebben hem geschonden in zijne ledematen, zij bereiden voort zijn grootste, wreedste dood aan het kruis van de hoogmoed des geestes.

Steiger over de wereld, Christus, Witte Prins, dat de tempel van ons lichaam, deze tempel van uwen geest bereid is ter verrijzenis en wij allen met u wonen zullen, heden nog in het zalig eeuwig paradijs van uw goddelijke liefde!