Figuratief overschot

[p. 5]

Banlieue

Ik ben de sterrenplukker
in de zwarte sneeuw der schoorsteenpijpen,
van uit mijn liederenluik
kan ik de nachtboom grijpen.

Ik ben de murensplijter
mijn woekerhout wast in het vaderhuis.
Ik zwel als desem in het vochtig meel
en draag de liefde op mijn keel.
Ik zwel als adem in de borst
en draag de steden in mijn dorst!

Wie in het vunzig stratennet
de lijsterstrik heeft uitgezet
vangt op zijn raam van wolframiet
de angel van het zwerverslied.

De urenschelp is leeg en grijs
in de voorsteden van het paradijs.

De vrouw der dromenspinnerij
loopt in haar mantelgeur voorbij
en wat in haar niet kan genezen
kan elkeen in de straatkrant lezen...

Zij is het eenzaam najaarsteken
waarin de zomerzinnen breken;
want wie begeert, wint nederlagen
als schimmels op het vocht der dagen.

[p. 6]

III

 

Ik ben de speelman in die wind,

 

verliefd op het schrale vlechtenkind,

 

dat bij het linnenloze bed

 

zijn zinnen op de kruimels zet,

 

dat bij de kleurverloren deur

 

de haren kamt met watergeur.

 

 

 

De schilfers van de kamerwanden

 

staan in de roze spiegelhanden

 

en in haar brede ogen beiden

 

vlucht het begin der jaargetijden.

 

 

 

De Minnaar die haar heeft gekozen

 

schonk haar twee zwartgeworden rozen

 

diep in het vlees van haar gelaat

 

en bracht als bruidschat haar de straat!...

En bij dit kind moet ik nu zingen.
De sterrenplukker die ik was
tast slechts in dit verbrijzeld glas.

En alle dorst die in mijn stem
de dauw vergaart van Bethlehem
kan in het hart slechts heimwee dringen.

Maar op de drempels van ciment
heeft Hij de tederheid geënt,
en wat onzuiver werd ontsloten
wordt tot Zijn Luister ingestoten!

En al de kindren uit de spleten,
waar maden aan de Kruisbalk vreten,
zien in het ochtendgrijs
de zwarte ratelkar
op weg naar het Paradijs.