Figuratief overschot

[p. 3]

Stad

Op de grote postkaart van Utrillo
regent het met de droefheid van vier uren
het tentdoek klapt tegen de muren
van het nabuurschap.

de ice-cream-venter die de partij ontrouw werd
kreeg een nekschot.
het draaiorgel verschimmelt in zijn vale doeken.
de doodaanzegger komt weer op de straathoeken
met zijn gelaat van God.
hij vecht tegen de tederheid der dingen
in zijn zwart habijt,
een geloof zonder herinneringen
is als een eindeloos duel met de tijd.

het regent op de roerloosheid van zijn twee ogen
die als de honden van de straat
het heimwee bergen naar de overmaat.

O het regent op de lege daken
waaronder de verliefden aan elkander raken
en alles wat zij niet uit liefde doen vergaat.

[p. 4]

II

 

Tegen de verfloze winterschijn

 

staan nu met zwarte inkt getrokken

 

de naakte bomen van het plein

 

en alles in de bekraste schelp der uren

 

drijft als een grijs droomschip in mijn gelaat voorbij.

 

 

 

Op de bruggen geurt de wind

 

naar vochtige havensteden met hun tedere nevroze

 

de dag is als een valreep in het hemelloze

 

de dromen varen op de wolkenvloot van het getij.