Figuratief overschot

[p. 7]

De nacht van een knaap

Hij gaat slapen met de vriendhond
diep in het gras staat zijn bed van blauwe maan
hij heeft van mij de gemeenzaamheid
met de dingen georven,
denkt niet aan de dorens
die op de schaduwzijde staan

ademt plotseling lichter
als de dieren hem begrijpen.
tot de dampen op het graan
voelt hij zich aangetrokken
springt over water
herkent zijn weg niet
schreeuwt met een andere stem
terwijl ik vanaf mijn heuvel,
bleek als schuim, hoor
hoe ook in hem
de eenzaamheid moet rijpen.