Charaksis

[p. 30]

[Nog niet ontsluierd zijt gij de stilte ingetreden]

NOG niet ontsluierd zijt gij de stilte ingetreden,
waar Liefde en Heiligheid voor goed te zamen slaat,
als wie uw zoete hoofd vol wijding heeft aanbeden,
zoekt naar het laatste pad, waar nog uw voetzool staat.

Maar ook dit teeken hield voor hem de aarde niet behouden,
nu, óver hem duizelt der jaren vloed,
als een van paradijzen teruggekeerde, die in de koude
winters en het stormtij dezer wereld traagaan verstarren moet.

En moeizaam draalt wie eenzaam is langs oude wegen,
maar over zijnen mond is uwen adem niet vergaan,
zacht binnenvuur stroomt alle logen tegen
en door het bloed blijft uwe hartslag slaan.

Voor wie de zuiverheid der dingen heeft verkozen,
door dauw en bloesem tot zulk een beeld is opgegaan,
zoekt in het puinstof naar het zaad der rozen
en splijt de banden niet in een verdorden waan.

Want als de vogelen hun laatste vleug'len spreiden
in 't wilde avondrood der laatste wereldbrand
en de bazuinstoot schalt uit de besterde weiden,
staat nòg zijn beeld blank en onaangerand.