Momusklanken. Gedichten in 't Maastrichtsch, Nederlandsch en Fransch

[p. 60]

Bruiloftslied.

Wat jubeltoon doortrilt de lucht?

Blij schalt der voog'len lied!

De gouden zon rijpt bloem en vrucht,

Schept tinten in 't verschiet!

Natuur viert feest! De winter wijkt,

En Lente stijgt ten troon!

Zoover haar tooverschepter reikt,

Kleurt ze alles godd'lijk schoon.

[p. 61]

 

't Geen sluimerde in des winters schoot,

 

Bezielt zij door haar kus!

 

Haar adem maakt tot daden groot,

 

In 't plechtig: Laudamus!

 

 

 

Wat sluimerde in des menschen ziel

 

Aan gloed en ideaal,

 

Verbreekt de winds'len, grijpt naar 't doel

 

In stoute liefdetaal!

 

 

 

‘'t Is niet goed alleen te leven!’

 

Klonk het heerlijk Scheppingswoord,

 

Dat in Eden's schoone dreven

 

Van de Godheid werd gehoord.

 

 

 

En... de vrouwe werd geboren,

 

Meesterstuk van 't maat'loos brein!

 

Ging een Paradijs verloren,

 

't Leven zou nooit troost'loos zijn!

 

 

 

Zie! de Harmonie der sferen

 

Was door deze daad volbracht;

 

Thans eerst kon de mensch regeeren

 

Door haar zwakheid, door zijn kracht!

 

 

 

Voor den man het worst'lend strijden

 

Met de wisseling van 't lot!

 

Zegepralen, hopen, lijden.....

 

Arbeid toch is 't hoogst gebod!

 

 

[p. 62]

 

Hij het hoofd, en zij het harte,

 

Zij de wil, en hij de daad;

 

Samen één in vreugd en smarte,

 

Saamverbonden tegen 't kwaad!

 

 

 

Liefde is hun beider leuze;

 

Ware liefde, houw en trouw;

 

Ze is 't cement van beider keuze,

 

Van 't verbond van man en vrouw.

 

 

 

Klinkt dan vrolijk, feestbazuinen! juich en jubel, vriendenschaar!

 

Weer werd dit verbond gesloten door een zalig menschenpaar.

 

Eeuwig frisch als voorjaarsbloesem, ruischt het oude minnenlied;

 

't Blijv' de grondtoon hunner zielen! Melodieën sterven niet!

 

 

 

Trouillart Hanssen.