Momusklanken. Gedichten in 't Maastrichtsch, Nederlandsch en Fransch

(1883)–G.D. Franquinet– rechtenstatus



[pagina 46]
In de hei. 't Waos zomer; levenslústig baoide zich alles in de zon van Mei, gei wölkske wat ten hiemel laoide. - Ich reisde door de hei. Dao kaom ich langs e schotsig huiske van leim en hout met struuie taak; et stont gaans scheif, et errem kluiske, en waggelde, zoe zwaak.
[pagina 47]
En veur de deur aon 'tspeuleⁿ waoren e leeste junksken en 'ne hond, dat stoot zich, trok zich bij de haoren, en rolden oppe grond. En grammeer, kort taobij gezeten, grimslachde wie dat paar zich reet. Heúr ougen, angstig, die verleten Et krolleköpke neet. Ao, wie dat keend 't geveul mich reurde! et waos zoe wie men einig keend. God gief hun - dach^t ich - noets te weurdeⁿ Mét werelds koed bekleend. 't Waos kauwd, de duuster nach^t die daolde, de bijs die snooi; de snie daobij dee veel zoe dik da'ch haos^t verdwaolde. 't Waos middel in de hei. Wie door e veurgeveul geropen, doe ich weer langs et hutje kaom, gong ich en stoot et deurken open. Och God! wat erme kraom! Den hond dee hoort ich zuchteⁿ, klaogen; d'auw vrouw die zaot gedoek^t en kreet bij 't vuur woe niks es asseⁿ laogen, mê'ch zaog et junkske neet.
[pagina 48]
Ze wees mich, wie men ougen 't vrogen, et béd; dao laog et wich^t, e liik. Et waos zen auwers naogevlogen, De weis, in 't hiemelriik. De vrouw die leet te kop weer hangen, den hond dee jiemerde mich touw. Ich kós neet mie en bin gegangen; men hart waos in de rouw. G.D. Franquinet. 1864.