Momusklanken. Gedichten in 't Maastrichtsch, Nederlandsch en Fransch

[p. 40]

Oppen Heugemer weeg.

Ich gong de weeg nao Heugem;
dao zaot en errem vrouw,
houtmager, die bezaog mich
of ze get zéggeⁿ wouw.

Ze waos nog jonk, zoe toch^ts mich,
mer scherrep waoren int
gezich^t te deepe vaoreⁿ
van 't ongelúk geprint.

[p. 41]

 

Ich vraogden heúr: wat is et

 

wat uch ter neer zoe sleit?

 

- Och hier! - en snikkenteere

 

vertélde ze heúr leid.

 

 

 

- Och hier! wat ich gelijeⁿ,

 

da's God allein dee 't wét;

 

er heet mich hel geslageⁿ,

 

mer zine wél is wét.

 

 

 

Dao zeeder op teen heuvel

 

dat hutje griis van kleur,

 

de taak mét mos behangeⁿ,

 

twie groete buim deveur.

 

 

 

Dao woendeⁿ veer gelúkkig.

 

De maan dee wérkde good,

 

ich zörgde veur de moostem,

 

eus keend dat gaof us mood.

 

 

 

Et waos zoe schoen! Ich had et

 

ouch lang aon God gevraog^d;

 

zen öugskes waoreⁿ steerkes

 

die blonken op eus daog.

 

 

 

Dat kós^t neet bliveⁿ doreⁿ!

 

Den hiemel woort jaloes.

 

Boerum mós^t heer mich tréffen

 

en laoteⁿ zonder troes^t?

 

 

[p. 42]

 

En nach^t, en nach^t van elend,

 

de Maos woort hoeg en groet;

 

daobei nog sloog de störrem

 

door 't dörrep schrik en noed.

 

 

 

't Waos aklig in den duuster

 

te huren 't windgeraos,

 

de lui die húllep reepen

 

en 't klotseⁿ van de Maos.

 

 

 

De hoeser leepen onder;

 

et eus woort wel gespaord

 

door 't altiid klummend water,

 

mer neet van rouw bewaord.

 

 

 

De maan dee wouw goon helpen;

 

ich smeekden em van neet,

 

mer 't angs^tgeschrieuw dat trok em;

 

'ch verstorf wie'r mich verleet.

 

 

 

De gaanse nach^t doorkruusdeⁿ

 

heer 't dörrep op een pont,

 

er zaog nao gein gevaoren

 

en waos boe noed zich vont.

 

 

 

Er rédde mennig leveⁿ,

 

mer 't zijnt dat gaof er touw.

 

De pont sloog um, och hiemel!

 

en.... ich waos wedevrouw.

 

 

[p. 43]

 

- Ao, vrouwke, da's verschrik'lik,

 

Zoe'n onverwach^ts verluus!

 

- Och hier! noch erger mós^t et,

 

Nog zwoerder woort me kruus.

 

 

 

Men errem keend! Verpletterd

 

had mich de slaag; en koor^ts

 

die joog mich door de aojers,

 

en 't storref aon men boors^t.

 

 

 

Allein! wat is me leveⁿ

 

nog optees wereld hei?

 

Woe vreuger blommeⁿ greuideⁿ,

 

is noe en dorre hei.

 

 

 

Ich zwerref wie verwezen,

 

et hart vol gleuinde pijn,

 

mer God zal haos^t, ich veul et,

 

mich roopeⁿ bij de mijn.

 

 

 

Ze zweeg. Veur zoe en elend,

 

zoe'n tristig oetgeteers

 

waos geinen troes^t. Ich buigde

 

mich veur die marteleers.

 

 

 

G.D. Franquinet.

1880.