Momusklanken. Gedichten in 't Maastrichtsch, Nederlandsch en Fransch

[p. 31]

De Lindeboum van Kan.

Kint geer in Kan deen auwe lin, dee tegeⁿ
de berreg, aon de klein kapel, dao steit?
Zen blajerkroen die is zoe dik dat regeⁿ,
noch zonneschiin, noch wint terdoor en geit.

Er steit nog tao es beeld van vreuger tijeⁿ,
wie op die plaots, nao eigeⁿ wétsgebod,
de rechters in de lommer en et vrije
hun oordeil spraoken onder d'oug van God.

[p. 32]

 

Ins zaoteⁿ dao de schepes, alle zeveⁿ,

 

- 't is lang geleieⁿ, wie'ch geschreveⁿ vond -

 

um rech^t te hauwen euver doed en leveⁿ,

 

terwijl rondum vol vreis et vollek stond.

 

 

 

E keend dat waos verdronken in den Eker,

 

en einig keend, dat van en wedevrouw.

 

Van d'ermeⁿ waos zij d'erremste veurzeker;

 

de noed altiid had heur gevolleg^d trouw.

 

 

 

En noe, noe woort tie mooier, die vol leefde

 

door d'elend heen getrokken had heúr wich^t,

 

zen doed nog tougerekend. Aoh! ze beefde;

 

koei tongen hadden heúr van moord betich^t.

 

 

 

En niemand spraok veur heúr; ze laog in traoneⁿ,

 

die errem ziel, verlaoten en verach^t;

 

mer toch, ze hoort heúr innerlik vermaoneⁿ

 

en stum die'n heimelik vertrouweⁿ brach^t.

 

 

 

Ze zaoteⁿ dao, de schepes, alle zeveⁿ.

 

De boum dee stond in volle zonnestraol;

 

't waos pléchtig stèl, me zaog gei bleedje beveⁿ.

 

Doe spraok de schout, en scherrep waos zen taol:

 

 

 

‘zoe min es 't noe in zomerhits kaan snieëⁿ

 

en 't nach^t kaan ziin in vollen dageschiin,

 

zoe min maag^t geer gebruuk en wét versmieëⁿ

 

en zal dees vrouw zich vrijgesprokeⁿ zien.’

 

 

 

Mer koelik had de schout tie weúrd gesprokeⁿ,

 

of duuster wolke_n klumden onverwach^t;

 

de zonneglaans tee woort subiit gebrokeⁿ;

 

et woort al donker, donker, en 't waos nach^t.

 

 

[p. 33]

 

En eeder schrikden euver wat gebeúrde.

 

Mer wach^t! dao zaog meⁿ nog e wonder mie.

 

Wie kort terop de zon weer alles klaörde,

 

doe waos de boum gaans euverdék^t mét snie.

 

 

 

Noe braok et los, noe klonk et onbedwongen:

 

‘den hiemel sprik^t, heúr onschúld is noe klaor!’

 

En allemaol, de schepes mét, tie gongen

 

en kneedeⁿ zich in daank veur Godsaltaor.

 

 

 

G.D. Franquinet.