Momusklanken. Gedichten in 't Maastrichtsch, Nederlandsch en Fransch

(1883)–G.D. Franquinet– rechtenstatus



[pagina 26]
Ver zien us weer. Es veer verlaoteⁿ stad en laand, gedreveⁿ door et lot zen haand, en vrun en auwers, gaans bedrúk^t, us winseⁿ zegen en gelúk, dan wijs^t de hoop in gouwe leech^t us in de toukoms^t beter weeg, en zeggeⁿ veer: ver zien us weer!
[pagina 27]
Es, bij et jaorgetiid wat drêit, de geúr'ge roeseⁿblom verwêit en heúre schiin de zon us kort, en blajer valleⁿ neer, verdord, es 't vögelke, ie't zuidwaarts kiert, us zene léste zaank veriert, dan roopeⁿ veer: ver zien us weer! En es op euse levenstroum de jonkheid nao et land van droum ze vlúchtig bootje zeileⁿ liet, en zij us veur altiid verliet, dan zien die vlúch^t ver dreuvig aon, dan perelt in eus oug en traon, en vraogeⁿ veer: zien veer dich weer? En es dan aofgedrêid aon 't ind eus levensgareⁿ zich bevind^t, en d'onverbeib're doed us wink^t bij 't snakkeⁿ van familiekrink, dan deit tie leefden us nog good, en d'oug tot God, mét zach^t gemood, dan staam'leⁿ veer: ver zien us weer! G.D. Franquinet.