|
| |
| |
| |
't Geld.
Noe sedert zoe veúl doezend jaoren
Dat eeder et gelúk bejaogt,
Is tao wel ene mins geboren,
Dee noeit de geldzúcht heet geplaogd?
Is tao wel ene mins te vinden,
Dee oeit de gekheid heet gegad
Van dich onder ziin veut te trêien,
Goud, hiemelsen en hélse schat?
De bis te sleutel van eus daoden,
Dee noeit zich brikt of zich vermist,
De bron, woe me zich in kan zuuvren,
Wie voel en zwart dat men ouch is,
Den alderfijnsten draod van 't leven,
En woe toch alles vast aon hinkt,
De traon die, aon de zon ontvallen,
En blom deit wassen woe ze sprinkt.
| |
| |
De schépper bis t' en de verdelger
Van aal wat op dees wereld troent,
De wargeist, dee de deúgd en d'onschúld
Mét roezen en met niet'len kroent;
Den Ingel bis t' en ouch ten Duvel,
Woe veur dat eeder beit of beeft;
De God van al de valse Goden
Dee zoe lang es ze waoren leeft.
Wat zégder weer van die tirade?
Dat heit ich spreken wie e book!
Gaot toch te wiit neet in eur dinken:
En ei te veúl bedúrft te kook.
Ich wél in et gehiel neet zéggen
Dat men et geld vermeien moot;
Ich hauw neet van e kremplik leven,
En vétte beúrs deit altiid good.
Veel mich toch ins ein oet ten hiemel,
Ze kwaom mich excellent te pas;
Ich leet men kruuntsches neet beschumm'len
In en voul touwgesloten kas.
Neet tat ich z'achtrein op zouw maken
En daadlik mich tao nao verhong;
Ich doog et buulke langer dooren
En leefde wie 'ne brave jong.
Ich mós en huisken boeten húbben,
Modest en propel gemeubleerd;
En wei mét enen hoof te neven,
E scheeske mét e snagger peerd,
Gezonne wiin in mene kelder
E böutjen altiid even vét,
En koppel vrinden aon men taofel
En en leef vrouw veur mi verzét.
| |
| |
Den interest zouw mich neet plaogen;
Ich bleef altiid wie dat ich bin
En noeit zouw ich aon iemand zéggen:
Doe hébs te veúl en ich te min.
D' ambitie zouw mich gaar neet kwéllen,
Ich weit wie dat ze 't hart verliegt,
En noeit zouwder mich huren zéggen:
Doe zits te hoeg en ich te lieg.
Bevrijd van al de gekke driften,
Die d'oerzaak ziin van eus verluus,
Leefden ich hierlik op men slufkes
Verwijderd van 't stadsgedruus;
En onbekummerd en gelúkkig,
Zoe lang es mer e stúkske broed
Mich euverbleef um mét te deilen
Aon ander minsen in den noed.
En kwaom mich Slevenier dan hoolen,
Wel ich ontvong em kort en good,
En sloog me schúldbook veur em open
Mét e gerúst en stél gemood;
En nao en bondige kwitantie,
Die er mich ongetwifeld gaof,
Maakden ich stéllekes me pekske
En trok gezegend met em aof.
Zoe eindigde zich taan me leven
Opte bestumde klokkeslaag,
Wie enen schoenen zeuten aovend
Nao enen schoenen wermen daag;
Wie et gezank van enen vogel,
Dee, in e beter nést verwacht,
Stél oette bosch, dee zich ontblajert,
Weg vluigt bij 't vallen van de nacht.
| |
| |
De nacht, de doed!... twie zwarte spoker,
Woe mennig mins veur beeft en krit!
Wee wét wat ouch onder hun vleugels
In d'ieuwigheid verborgen zit?...
Ontwaakt me nog of blijft me slaopen?
Steit me nog op, es me dao likt?
Ah! dee dat stéllig kos bewizen,
Dee storf meschien van vreúgd of schrik.
Um die twie vraogen op te lossen,
Wie dékwils héb ich neet te beuk
Van auw en hedendaogse schrijvers
Mét drift doorblajerd en doorzeukt!
Den titel droog in gouwe létters:
Verleechting en verbeternis;
En 't léste blaad, wie al de blajer:
Onwetendheid en duusternis.
Wie dékwils héb ich ouch te kérken
Neet aofgewandeld daag en nacht,
Um ins oetten altaor t'ontvangen
Et teiken dat ich nog verwacht!
En, onvoldoon, mich taan begeven
Nao e verlaoten kérrekhof,
Woe dat te gooien métte koeien
Vereinigd liggen in et stof,
En dao, met traonen in men ougen,
En d'erm geslagen um e kruus,
Tot al de doeien die dao rúsden
Geroopen door et windgedruus:
Komp!... op eur doorgebroken graver
Dat mich et hiemelsvuur versleit,
Mer, dat ich toch ins veur me sterven
Eets, eets van eur geheimen weit!
| |
| |
Mer nein! nein! al die graver zwegen,
Pront wie de kérken en de beuk;
De witte g'reemsels bleven liggen
En reurden zich neet in de heuk;
Ich hoort niks es et bang gekletter
Van enen uil dee um mich vloog,
En zaog niks es e dwaolend leechtske
Dat rech, op nao den hiemel sloog.
Dat leochtske, zouw dat neet somwijle
En goddelikke maoning ziin?
De wink op en touwkomstig leven,
Wat doorstraolt in dee flauwe schiin?
De zaod van en verhever schépping,
Dee aander werelden bevrúcht?
De vonk die ins en staar zal weerden
Nao heúr volbrachte hiemelvlúcht?
Da's meugelik!.., gaot toch neet dinken
Dat ich tao mie es uch van kin!
Alles is duuster en onzeker,
Et einde pront wie et begin.
De boum wét neet wee dat em plantte;
Et blaad wét neet woe dat et wêit;
De mins leeft in dezelven twifel,
Woe dat er zich ouch kiert of drêit.
Mer tússen et begin en 't einde,
Beperkt in ene vaste krink,
Ontwikkelt zich et minseleven,
Haaf hiemels en haaf aords geschink,
Dat eeder heet van God ontvangen,
Um volgens zine staot en stand,
Aon 't algemein gelúk te wérken
Van 't minsdom of van 't vaderland.
| |
| |
Loaver daan eus kortstondig leven
Inlichten opte béste voot
En, zonder aon et koed te dinken,
Us altiid hauwen bij et good;
Opdat ver stél en zaolig sterven,
En dat us Gods bermhertigheid
Die langgewinsde rúst maag schinken
Die alles toch te boven geit.
(Uit 't onoetgegeven gedicht: Beiweeg nao Scherpenheuvel.)
|
|
Auteursrechtvrij