Mastreechter veerskes

[p. 184]

Zonder kinder.

Tien jaoren al getrouwd! En hun vereinig leve
Dat tuinde goud en leech aon eeder dee et zaog.
Riik en gezònd, wat kòs hun mie nog ziin gegeve!
En toch, dao drùkde zwoer en dreuf'nis op hun daog.

Wie dèks en ziin ze neet veur kinder stoon gebleve,
Veur blònte köpkes wie z'en houwliksleefde vraog;
Wie dèks, bij 't speule van zoe'n kleine, zoe en leeve,
En traon zich aofgewis die op hun wange laog.

Zij hèbbe neet zoe 'n ingelke wat hun zou flêien
En 't hart vervreùge mèt ze lachen en ze krêie.
Ao! 't is zoe leeg, en hoes boe kinder neet en ziin.

Das wie en heùfke, boe gein roezen in gedije,
E böske wat door zaank gein vögel en verblije;
Das wie 'ne zomer zònder werme zonneschiin.

7 Augustus 1894.