Mastreechter veerskes

[p. 181]

Chariteit.

Door bijs en snie, in scheun die gaans vanein zich rite,
Mèt duuster ouge, bubblend in zen lòmmeldrach
Dwaolt rond den erme maan. Heùm moot men et neet witen
Es eelend em verlamp en dwink tot sòmber klach.

Er dink aon 't vochtig hol, boe vrouw en kinder krite;
- Dao schijnt gein zonnestraol boe hònger hèlt de wach -
Er veult al mie en mie den haat aon 't hart em bite,
Haat veur de rike, dee um kauw en hònger lach.

Terwijl in zene kop de wraakgedachte breuie,
Kump dao en vrouw. Ze sprik em aon, dee lijesmeuie,
Mèt heilge weùrd van hoop, en stèlt ze scherrep leid.

Dao wiik zen sòmberheid, zen ouge weer die gleuie:
‘Wee biste, - reup er, - die de mood us weer deit greuie?’
En zach antwoordt de vrouw: ‘Ich bin de Chariteit.’

3 Februari 1894.