Mastreechter veerskes

[p. 176]

Zaoterdag.

Samedi soir, c'est jour de paie. Gust. Nadaud.

Es Zaoterdags, daag van betaoling,
De maan van 't werrek kump en meldt
Ze zwoer verdeende wekegeld,
Wie blij is taan de vrouw! Wat straoling
Op heùr gezich, door zörg gebleik!
Z' is noe gerùs; want mooier is ze,
En kinder dat gief kömmernissen
Es soms et loen neet tou en reik.

Mer guns tao, um get broed te koupe,
Dao wach en vrouw. Die is bedrùk,
Want heùre maan dee's nog neet trùk.
Mie es en oor die's al verloupe;
Das langer bliven es et schik.
Noets geit er drêie langs de straote,
Boerum vandaog in angs heùr laote
Noe alles in et hoes ontbrik.

't Hoes! Nein, en kamer, schots, òneve,
Boe wienig heur weurt veur betaold,
Mè boe de leefde heet gestraold
Zoe trouw op hun vereinig leve,
Boe zij heùr mooiervreùg, die veer,
In leid heet ònder 't hart gedrage,
Dao zit ze noe mèt hun, verslagen
En zùch: ‘Zoe laat en nog neet weer.’

[p. 177]

 

Zou 'r dèks mèt vrun ziin kroeggegange?

 

Ao, de verleierij is groet!

 

Noets toch en stèlde heer zich bloet

 

Door drankgeloks te ziin gevange,

 

En broch ze geld de vrouw zoe prònt.

 

Of zou dao 'n òng'lùk ziin gekomme?

 

Nein, nein, dat hêi z' al lang vernomme,

 

Want vleugelgauw geit zoe get rònd.

 

 

 

En weer en oor verstriik. Wat hinder

 

Belèt em daan te zien op tiid?

 

Ze heet gei broed mie, gei crediet

 

Mie bij de bekker, en heùr kinder

 

Die zuut ze, hunkrend, um heùr stoon,

 

Et traonenaat langs hun gezichter.

 

Ao! 't Hart dat blooit heùr, noe die wichter

 

Mèt hònger mote slaope goon.

 

 

 

‘Stèl kinder, 'ch huur 'ne stap, gezwege;

 

Zou heer et ziin, eur vajer? Jao,

 

Goddank’, reup zij, ‘Goddank, 'r is tao.’

 

En dol van blijdschap vluig z'em tege,

 

De kleine springe nao heùm tou;

 

Al d'òngerùsheid is geslònke.

 

‘Mer God, wat is em?.... Heer is drònke’.

 

Och, errem kinder, errem vrouw!