Mastreechter veerskes

[p. 174]

Ave Maria!

De wind dee bleus, de buim die nege,
En langzaam vèlt den duuster in.
Et aovendklökske wat noe tingelt
Dat stump zoe dreuvig hart en zin.
Ave Maria!

Dat roesche door de sòmber denne,
Dat klink wie zùchten in men oer,
En 't klökske dat tuint mich te klaoge
Van kömmernisse dobbel zwoer!
Ave Maria!

Dao in die hut, dao slaof en mooier,
Z' is tegen ermooi in de weer.
Vol traone, sloon heùr ougen angstig
Nog op e wagglend weegske neer.
Ave Maria!

Ich zeen van 't veld dao boere komme,
Stèl en vermeuid, mèt kromme rùk,
Hun wach e broed mèt zweit gedeissemd,
Door vrouw en keend al aofgestùk.
Ave Maria!

Nog zeen ich twie verermde kinder;
De doed dee heet hun weis gemaak.
Ze zwerve rònd um get te vraoge;
Gein leefde mie die op hun waak!
Ave Maria!

[p. 175]

 

Al seert de riikdom ouch paleizer,

 

Toch blooit de wond die rouw dao sleit,

 

En et gebroke hart dat bedelt

 

Ouch dao get troes in bitter leid.

 

Ave Maria!

 

 

 

Mer 't klökske dat hèlt op! Zen toene.

 

Wie stummen oette dreufenis,

 

Die waore mich es of ze klumde

 

Tot Heùr die wèt wat lijen is.

 

Ave Maria!

 

 

 

10 Juli 1890.